Aanmoedigingsprijs kort verhaal volwassenen – Yvonne Deinert

Nog eentje dan

Veelkleurige slingers die de kamer doorkruisen, ballonnen en vazen vol bloemen schreeuwen uit dat het feest is. Zijn kinderen zitten in een kring rond de salontafel, voeren geanimeerde gesprekken en lachen luidruchtig. Guus kijkt in het rond. Het is zijn feest in zijn huis, maar zo voelt het niet. Zijn blik trekt naar de foto op het dressoir. Het zilveren lijstje is als de zilveren rand die zij aan zijn leven gaf. Ze had erbij moeten zijn, zijn Annie. Het is bijna acht jaar geleden dat ze overleed, maar hij mist haar nog iedere dag. De enige troost is de gedachte dat hij haar ooit zal weerzien. Nog geen maand geleden was het bijna zover. Voor de zoveelste keer hadden ze hem met gillende sirenes afgevoerd, de klaverjasavond was net begonnen. Hij had mazzel gehad dat de voorzitter van de club kon reanimeren, zei de cardioloog later. Het was op het nippertje geweest. Mazzel, zeiden ook zoveel anderen. Och.

De kinderen hebben hun aanhang, de kleinkinderen, ook met aanhang, en zelfs zijn eerste achterkleinkind meegebracht. Ze vieren allemaal zijn feest.

‘Negentig,’ mompelt hij tegen niemand, maar zijn dochter Anneke hoort hem.

‘Tja, het is wat, hè pap.’ Ze legt haar hand op zijn schouder. ‘Je bewijst ons zo wel dat krakende wagens het langste rijden.’

Met een glimlach overdenkt hij haar woorden. Dat hij zelf zo oud is geworden, is gewoon gebeurd, maar dat zijn kind oma is geworden, kan hij amper bevatten. Hij kijkt naar haar. De rimpel tussen haar wenkbrauwen, concurreert al een aantal jaren met het kuiltje in haar wang. Ze lijkt steeds meer op haar moeder.

‘Wil je wat drinken?’ vraagt ze. ‘Ik heb alcoholvrij bier voor je gekocht.’

‘Pff, alcoholvrij bier? Dat is geen bier.’

‘Jawel hoor, het smaakt best aardig. En dan kan je gewoon met ons meedoen. De hele dag sapjes, word je ook zo snel zat. Zeker als je ons aan het bier en de wijn ziet.’

‘Ik wil gewoon een borrel.’

Ze schudt haar hoofd. ‘Je weet wat de cardioloog heeft gezegd.’

Ook met zo’n opmerking lijkt ze op haar moeder, alsof het hem iets uitmaakt wat de cardioloog zegt. Gelukkig heeft hij in zijn jarenlange huwelijk geleerd dat hij zo’n gedachte beter voor zich kan houden.

‘Jazeker, ik luister ook goed naar die man. Maar één borreltje moet kunnen, zeker op mijn negentigste verjaardag. Vind je niet Wim?’ Hij stoot zijn zoon aan.

‘Wat?’ vraagt Wim.

‘Dat ik maar één keer negentig word en dat ik daarom best een borreltje mag.’

Broer en zus wisselen betekenisvolle blikken uit.

‘Eentje dan,’ zucht Anneke. Ze loopt naar de keuken, komt terug met een borrelglaasje en de fles en schenkt het glas zo vol dat er zelfs een kop op staat. Precies zoals het hoort.

‘Heerlijk, dank je. Ik zal er zuinig op zijn.’ Hij pak het glas behoedzaam op, neemt een minuscule slok en zet zijn borrel terug op het bijzettafeltje.

Ondanks het zuinige nippen, is het glas sneller leeg dan hem lief is.

‘Doe me er nog zo eentje,’ fluistert hij naar zijn zoon.

‘Nee pa, eentje hadden we afgesproken.’

‘Ze zijn zo verrekte klein. En ik ben jarig, verdorie. Op dit soort speciale gelegenheden gaf ik jou toch ook wel eens een slok bier, terwijl je daar veel te jong voor was.’

Wim schudt zijn hoofd. ‘Krijg ik ruzie met Anneke.’

‘Dacht jij dat je moeder het goed vond dat ik jou toen al bier gaf? Kom op zeg. Verboden vruchten moet je af en toe plukken.  En dit is zo’n af en toe.’

Wim lacht. ‘Nou vooruit, als je me niet verlinkt.’ Met een zucht staat hij op.

Om zo lang mogelijk met zijn tweede glaasje te doen, stelt Guus de eerste slok een tijdje uit. Als hij de verleiding niet meer kan weerstaan, neemt hij het glas op en zet het genietend  aan zijn lippen. Gatver! Wat is dit? Niets laten merken, prent hij zichzelf onmiddellijk in en hij nipt nog een keer. In zijn ooghoek ziet hij hoe Wim en Anneke zijn reactie peilen. Zij zit dus ook in het complot. Wacht maar, hij zal hen krijgen!

‘Stukje oude kaas, pa?’ Anneke gaat rond met een schaal met dikke plakken worst, brokken donkergele kaas en een klodder mosterd.

‘Nee, dat is zonde van die heerlijke smaak in mijn mond.’ Hij reikt nog een keer naar zijn borrel, maar moet ineens niezen en stoot met een ongecoördineerde zwieper van zijn hand het glas om. ‘O nee toch, dat kostbare vocht.’ Direct trekt hij een zakdoek uit zijn broekzak en dept het tafeltje droog.  Hij probeert zijn zakdoek leeg te wringen boven het glaasje. Slechts een paar druppels landen op de juiste plek. ‘Wat een ellende! Wat een verspilling! En dat met het enige glaasje dat ik vandaag krijg. Het enige glaasje op mijn negentigste verjaardag.’ Hij snuift theatraal aan de zakdoek.

Proestend van de lach verdwijnen Anneke en Wim naar de keuken, om even later met de jeneverfles terug te komen.

‘Vooruit, die tweede heb je nou wel verdiend,’ zegt Anneke.

‘Dank je,’ zegt Guus met glinsterende ogen. ‘Dan zal ik eerst eens even keuren, of hier meer smaak aan zit, dan aan dat water van zonet.’

‘Proost pa!’ zegt Wim grijnzend. ‘Geniet er van!’

‘Proost.’ Hij kijkt naar Annies foto. Als zijn borrel hem ooit fataal wordt, zal hij geen spijt hebben. Haar weerzien is een hemels vooruitzicht, al zal hij deze momenten toch ook wel missen.

Juryrapport

Een flitsende start is in een kort verhaal van essentieel belang. Zodra wat en waar duidelijk is, krijgt wie een plek, in de zin van: wat gebeurt er, waar gebeurt het en wie betreft het.

In dit verhaal wordt al in de eerste alinea duidelijk waar de lezer mee te maken krijgt: het is een familiefeest. Of het feestvarken erom gevraagd heeft is niet duidelijk en dat is ook direct de spanning erin.

Een luchtig verhaal over een onderwerp waar we (hopelijk) allemaal mee te maken krijgen. “Ouderdom.”  De dialoog in dit verhaal laat een driehoeksverhouding zien tussen bezorgd en overbezorgd, in een kwestie waar de derde persoon niet om heeft gevraagd. In de toneelwereld zou dit onderwerp goed passen als klucht. De schrijver beschrijft hier de liefde als goedbedoelde bedilzucht.

Minpuntje: De vraag was om een verhaal te schrijven van maximaal 1000 woorden. Nergens wordt van de schrijver gevraagd om die 1000 woorden te gebruiken. De spanning loopt iets weg vanwege een teveel aan tekst.