Je hoeft het me niet te vertellen
ik weet zo ook wel
dat het water trekt
dat je wilt dat de golven
jou uitgeleiden
willoos meedeinen
en dan voorgoed verdwijnen
in de schoot van moeder Zee
De zee is mijn sterfbed
zei je lachend
toen wij daar lagen
in de late septemberzon
We keken naar de meeuwen
luisterden naar hun gekrijs
terwijl ik jouw haren streelde
en jij vond alles te gek, onwijs
Gedrenkt in onze liefde
lieten wij de avond komen
in het oranje/rode licht
bezochten wij elkanders dromen
Nadat de dokter jouw vonnis velde
dat het leven zo vluchtig is
(c) Gé Ansems
