Geplaatst op 10 augustus 2015 door Ineke de Bruijn
Dat jij daar zo stond Dat ik naar je keek Dat je lippen bewogen, en je mond Maar ik je niet hoorde, naar later bleek Dat deed jou zo’n pijn
Dat ik zo huilde Dat jij naar mij keek Dat je mij niet zag, je verschuilde En je op slag vluchtte, naar later bleek Dat deed mij zo’n pijn
Dat we elkaar niet meer vonden Dat we niet écht keken Dat we elkaar verwondden, zo raken konden Naar later was gebleken Dat deed ons zo’n pijn
Dat we beiden besloten Dat we zo niet verder gaan Dat we afscheid namen, zoveel tranen vergoten Ieder in ons eigen bestaan Dat heeft zoveel pijn gedaan
Dat ik nu hier kan staan Dat ik mijzelf zie sindsdien Dat ik jou kan horen, en ook verstaan En in jouw eigenheid kan zien Dat is zo fijn
Dat jij weer zo lacht Dat je mij ziet staan Dat je niet meer wegkijkt, maar verzacht En mij zelf laat begaan Dat voelt zo fijn
Dat we vrij zijn van elkaar Dat we ons eigen bestaan leven Dat ik hier nu kan staan, en jij daar Zal ons beiden een toekomst geven Het deed pijn, nu voelt het ook fijn
Geboren en opgegroeid in Boskoop, in een gezin met drie kinderen waarvan ikzelf de middelste ben. De liefde heeft mij 20 jaar geleden naar ’s-Gravenzande gebracht. In de loop der jaren is het Westland mijn thuis geworden.
Vanaf mijn 15de schrijft ik gedichten. Ik heb 12 jaar met plezier als gediplomeerd begeleidster in de zorg voor mensen met een ernstig verstandelijke beperking gewerkt. In het verleden (tot 2002) heb ik bij het coc in Den haag , samen met anderen (thema)feesten en literaire middagen georganiseerd, met medewerking van diverse schrijfsters. Nadat ik chronisch ziek werd ben ik helaas afgekeurd. Na een moeilijke periode van ziekte, depressie, angststoornis, opname en een stukgelopen relatie heb ik inmiddels de draad van het leven weer opgepakt. De uiteindelijke diagnose NLD verklaard veel voor mij. NLD is een niet-verbale leerstoornis veroorzaakt door een licht tekort aan witte stof in de hersenen, waarbij ik goed ben in taal en (spelen met) woorden, maar slecht in oa plannen, overzicht houden, veranderingen, contact met anderen en herkennen van gezichten. Ook heb ik dyscalculie en snelle overprikkeling. Maar het brengt ook extra gevoeligheid en creativiteit met zich mee, wat ik goed kan gebruiken bij het schrijven.
Ik werk nu als gastvrouw bij Doel Westland in wijkcentrum De Larix. Het geeft veel voldoening om anderen een fijne, zinvolle middag te bieden. Daarnaast hou ik van allerlei creatieve activiteiten, zoals (intuïtief) tekenen, schilderen en gedichten schrijven.
Tien jaar lang had ik door alle (psychische) problemen niet kunnen schrijven. Gelukkig lukt het nu weer om gedichten te schrijven, mede dankzij een leuke workshop van Marijke van Geest. Ik heb een cursus creatief schrijven gedaan waar ik mij als een vis in het schrijfwater voelde.
Ik schrijf mijn gedichten intuïtief, vanuit mijn hart en wat mij bezig houd in het leven, maar ook d.m.v. associaties op beelden, gedachten en herinneringen. De laatste jaren heb ik veel verlies ervaren en afscheid moeten nemen van dierbaren. Ook deze ervaringen verwerk ik in mijn gedichten. Ik heb nog niet uitgegeven, maar ik schrijf nu voor een bundel met als thema afscheid en een nieuw begin, die ik hoop te kunnen uitgeven.
Alle Proza en Poezië op deze site is auteursrechtelijk beschermd, en mag alleen met schriftelijke toestemming van de auteur elders gepubliceerd worden.
LIKE ONS OP FACEBOOK:
Laatst toegevoegde uitgave
Beste mensen, Hierbij de link naar de livestream van de presentatie van de erotische dichtbundel Vertalersweelde in het kielzog van (en als ode aan) de …Bekijk alle details
De bundel Het vermoeden van oorlog draagt de naam van het titelgedicht, waarmee Alleblas in 2020 de landelijke Plantage Poëzieprijs won. Het is een reflectie …Bekijk alle details
