Op 17 maart vond de presentatie plaats van de gedichtenbundel The Raven, Louter duisternis, Darkness there and nothing more, Edgar Allan Poe e.a., Stichting Spleen. Amsterdam, 2019

Ik had die dag de eer mijn bijdrage aan deze bundel bij boekhandel Scheltema in Amsterdam voor te dragen. In dit gedicht heb ik geprobeerd om de dichtvorm (rijmschema, ritme, stemming en stijl) van Poe zo goed mogelijk te benaderen, zij het dat de raaf die bij Poe wordt opgevoerd als de verschijning van zijn gestorven geliefde door mij vervangen is door een fikse regenbui. Mereie de Jong heeft de Engelse vertaling voor haar rekening genomen. Hierbij de weergave van mijn gedicht De regen.

De regen

In ’n doorwaakte zomernacht, ’t plensde rond mijn hoofd al uren

Voelde ik een duist’re kracht die mij op vleuglen elders bracht

’n Vreemde macht met kuren deed mij in de bostuin sturen

Iets moest daar zijn blijven hangen, sporen moesten zijn gevangen

Een lichaamsgeur, een diepe zucht geslaakt in vurige liefdesuren

Gehecht en nauwelijks vergangen door buitenmenselijk verlangen

Mogelijk was er zelfs meer in dit onmogelijke weer

Door het drenzen op ’t gebladert, ’t gestaag jengelen van de regen

Was onder de hoge bomenkruinen mijn vreemde angst gestegen

Dat zíj misschien dáár was, een roep waar eerder werd gezwegen

Het gevoel dat zij ’t kon zijn, trof mij in mijn diepste wezen

Mijn Dorothea dolend tussen vlagen regen in een wonderlijk en

Aards decor, maar ’k zag slechts tranen dalende in strepen neer

’t Ging nogal te keer en ’t werd alleen maar slechter weer

Ritselend werd voor mijn ogen een regengordijn licht bewogen

Bevreesd werd ik daarheen gezogen. Ik krabde in ’n oude wond

Zocht haar huid, haar hart, haar mond en haar geloken ogen

Terstond hoorde ik ook haar stem in de nog prille morgenstond

Ik ben een warme regenbui neem mij, kom mij verkennen

In dit weer is ’t even wennen, maar ik ben deez keer te temmen

’t Smaakt beslist naar meer ondanks dit lelijk weer

Langs een heldere regenboog kwam zij chique aangeschreden

Ik zag haar recht van lijf en leden het groene mostapijt betreden

Haar zijden rokken knisterden, net als in het verloor verleden

En ik voelde mij verheven dat ik dit echt mocht herbeleven

Zij daalde met de regen neer, haar rank figuur azuur omgeven

Heel even dacht ik dat zij naar me toe zou zweven

Dit waren geen aardse zaken meer, dit was mijn beminde weer

Mijn liefdesvuur was niet te blussen ook al goot het ondertussen

Als herboren wees mijn schat naar een ingekerfd hart

Ze omarmde warm de stam, verlangend om de bast te kussen

Leek op te gaan in ’t struweel, het gespeel werd mij welhaast teveel

Ik was bevreesd haar te verliezen, maar ik had haar in de smiezen

Om ’t noodweer te ontkomen, zocht zij een passend onderkomen

Ze was klaar om te beminnen, ik hoorde haar al luide spinnen

Maar ’k was gespannen als een veer door dit akelige weer

Bij ’t besef van dit gebeuren, verblind door felle liefdeskleuren

Keek ik naar ’t wolkendek, dat – verrast door een hemelwaterlek –

Naar de aarde spatte, haar in bezit nam, haar gazeus besprenkelde

Terwijl ik in vuur en vlam ontstak en al mijn zegeningen telde

De hemel die haar bleef omhullen, de regenslagen in haar krullen

Losgeraakt van het hemels zwerk, wilde ze mijn wens vervullen

En veel meer dan weleer wilde ik haar deze keer, ondanks dit nare weer

Doch toen verdween zij plotseling en ik zag haar nergens meer

Onthutst schreeuwde ik: regen ik zie haar in geen veld of wegen

Hier voelt alles kledder nat, dat is een hunkerend man gauw zat

Mijn lief is een verzopen kat, dat wenst toch niemand op zijn pad

Verdwijn nu schandelijk regenwicht, je krijgt subiet mijn zegen

Stop uw hinderlijk kwellen, uw waterballet laat onverlet ’t zwellen

Van het besef van alles wat verloren ging op duistere minnewegen

Pas op uw tellen en doe de status quo herstellen

Als er nadien weer regen dreigt en mijn temperatuur flink stijgt

Denk ik haar zachte stem te horen, alsof ze andermaal is geboren

Ook al is mij het lot beschoren dat’z mij niet zal toebehoren

Geeft mij dat hoop als nooit tevoren en ben ik reddeloos verloren

Roep mijn kwelgeest op tot staken, laat mij nu uit mijn droom ontwaken

Ik zal haar immers nooit meer smaken onder ’n geurend beddenlaken

Wat rest is ’t nachtelijk braken dat ik pijnlijk door moet maken

Een flink gezwel, een etter zweer veroorzaakt door dit treiterweer

’t Is liefdessmart ze is niet meer, ze komt niet meer

Wat rest dat is dit hondenweer…

©Joop Alleblas