Gecategoriseerd | Nico van de Wetering, Poëzie :
Fluisteringen
Geplaatst op 16 juli 2015 door Nico van de Wetering
De lente wind laat zijn
fluisteringen zachtjes
ritselen door de groene
bladeren, vormt woorden
die teder je huid strelen.
Alleen het eigen bewustzijn
is wat er is en daarbuiten
alleen leegte. De zandloper
stroomt onze eigen tijd in
handelingen zijn onnodig.
Gevoelens souffleren onze
keuzes, verdunnen realiteit
van omstandigheden, daden
zijn de kennis die je bezit en
wie je bent in deze wereld.
Dansen kan je nu, op de
wolken. Onschuld is nog
ongerept, je bent nu de
bouwmeester die zijn
eigen denken meet.
