Het laatste woord door Lexus

Het laatste woord door Lexus

Gouddeeltjes spatten op de blinkend marmeren vloer uiteen en op de traptreden zie ik mijn
gestalte weerspiegelen. Ik ben terug in het voorportaal van de hemel.
Alles is hier nog hetzelfde sinds de dag dat ik met Agron en Virgilius vertrok naar de aarde.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes want het licht is zo fel en onwaarschijnlijk mooi. De sfeer is ontspannen.
Er klinkt hoorngeschal en prachtig meerstemmig gezang zweeft mijn oren binnen en hechten zich vast
aan duizenden trilhaartjes.
Meisjes en jongens fladderen om de volwassenen heen met bloemenslingers. Alle engelen hebben zich
voor deze gelegenheid in hun mooiste witte kleden gehuld.
De strak ingevlochten vlechten bij de vrouwen zijn voorzien van verse bloemen.

Overal zie ik blije gezichten en er klinkt geen onvertogen woord. Ik kreeg nadat ik me had opgefrist
van een beeldschoon meisje een witte broek en tuniek aangereikt.
Het meisje bleef om me heen dralen en natuurlijk probeerde ze mij te verleiden.  Ik heb haar duidelijk
gemaakt dat ik géén gebruik wilde maken van haar aangeboden seksuele diensten.
Ik weet ook niet wat me bezielde, anders ben ik nooit zo terughoudend. De split aan de halszijde van mijn
tuniek staat tot op navelhoogte open. Een beetje speels brutaal mag wel, vind ik. Ik kijk haar met
gefronste wenkbrauwen aan en bied haar mijn meest sexy glimlach aan. Het meisje hapt naar adem,
staart naar mijn borst en komt heupwiegend dichterbij.
Ik strek mijn arm uit om haar een halt toe te roepen en maak met een schuine hoofdbeweging duidelijk
dat ze moet gaan. De boodschap is overgekomen.
Teleurgesteld draait het meisje zich om. Ik schenk er verder geen aandacht meer aan, maar als ik mijn
weg vervolg, begint het weer van voren af aan. Sommige meisjes hebben het in de gaten dat ik naar
iemand op zoek ben en kijken mij vragend aan.

Waarom zie ik mijn eigen lieve engeltje nu niet ? Ik tuur nogmaals de omgeving af. In paniek en met het
zweet in mijn handen vervolg ik mijn weg naar het chalet. Ik manoevreer behendig langs de engelen die geduldig staan te wachten. Wat als ze hier niet is ? Of sterker nog: hier wel is maar dan met een ander ? Met bonzend hart  duw ik de deur open en dan sta ik in de kamer waar alles me nog net zo vertrouwd voorkomt als de laatste keer dat ik hier was. Ik loop rechtstreeks naar de slaapkamer. Het bed is beslapen geweest, dat zie ik aan de verfrommelde kleden en kussens.
Op het kastje naast het bed staat een beker water. Onbedachtzaam neem ik een slok. Ik herken het terrakleurige motief. Jezus had hier ook uitgedronken. Ik zucht en zet de beker voorzichtig terug.

Ik staar verlangend naar het bed. Over een stoel hangt een flinterdunne lange jurk en de bijbehorende
omslagdoek ligt als een zielig hoopje op de houten vloer. Ik druk de stof tegen mijn neus en adem de geur
diep in. Géén twijfel mogelijk. Deze kleding is gedragen door Isabel. Ze heeft dus hier geslapen en niet ergens in de weide tussen andere engelen die op seks uit zijn.
Gelukkig. Maar wat dan nog als het wel zo was geweest ? Ik bespeur een tikje jaloezie.
De tas met souvenirs die ik door de jaren heen heb verzameld zie ik op de vloer liggen. Tot mijn grote opluchting zit alles er nog in. Het opgevouwen vel papier met het gedicht van Karin  heb ik in mijn handen. Het heeft de reis overleefd.
Ik ken de tekst van buiten, maar mijn ogen worden vochtig als ik aan haar denk.

Behalve het rolletje perkament met het door Jezus in de Aramese taal geschreven Onze Vader en het stukje stof -afkomstig van het met bloed besmeurde kleed die Hij droeg tijdens de loodzware kruisweg- zit niet in de tas. Die heb ik persoonlijk aan paus Johannes XXIII overhandigd, vlak voor zijn dood in 1963. De relikwieën zijn in alle grote musea over de hele wereld tentoongesteld geweest.
De media raakten niet uitgeschreven over dit onderwerp en er werd volop gespeculeerd of de getoonde
voorwerpen wel authentiek waren.
Vals of Echt, kopten de voorpagina’s destijds van de meest gerenommeerde landelijke dagbladen. Uiteindelijk zijn de relikwieën onder zéér strenge beveiliging geplaatst waar ze thuishoren: in een vitrine van kogelvrij glas, naast het kolossale monumentale graf van Petrus in het Vaticaan in Rome.
Ik besef dat ik heel wat teweeg heb gebracht.

De vergeelde tekening door Angelina gemaakt -de vrouw die ik in die tijd heb ontmoet-is mij heel dierbaar. Mijn ogen worden als vanzelf naar het erotische tafereel getrokken. Dit was uit mijn avontuurlijke verleden. Ik werd de liefdesengel genoemd. Inwendig moet ik lachen. Is er iets veranderd ? Ik dacht het niet. Ik stop de tekening terug in de tas. Het hengsel gooi ik over een schouder. Ik laat nog een keer mijn ogen door de ruimte dwalen en trek dan de deur van het chalet achter me dicht.
Ik loop snel verder. Ik zie Daniël en David mijn kant opkomen. De tweelingbroers zijn onwaarschijnlijk knappe mannen geworden. De krachtige schouders en geprononceerde kaaklijn valt meteen op.
Goudblonde springerige krullen dansen over hun schouders. Ik zie dat ze uitbundig om de een of andere anekdote moeten lachen.  Daniël draagt een brabbelende peuter op zijn arm. Achter David loopt Eva -hun vriendin- met een meisje aan de hand.

Drie jonge meisjes die mij tegemoet komen botsen zogenaamd per ongeluk tegen me op. Ik heb de hint begrepen wanneer ik me omdraai en hen grinnikend aankijk. Maar vooralsnog hoeven ze nergens op te rekenen. Ik hoor ze giechelen. Ik sluit mijn ogen en geef me over aan de sensuele gedachte. De verleiding is wederom groot. Maar als ik aan de lieve verlegen glimlach van mijn vriendin Isabel denk smelt ik.
Ik besef maar al te goed dat ik haar heel veel pijn heb gedaan. Maar met haar onvoorwaardelijke liefde jegens mij heeft ze het kunnen volbrengen. Nooit kwam er een klacht over haar lippen als ik mijn gevoelens weer eens niet in bedwang kon houden. Altijd mocht ik bij haar terugkomen. Ze heeft mij vaak genoeg met een ander gezien. Maar het was voor haar nooit een reden om mij af te wijzen.

In gedachten zie ik onze dochter Maria Laura voor me. Ze was al een intrigerend meisje toen ik wegging, maar hoe zou het nu met haar gaan ? Zou ze al een kindje hebben ? Dat wilde ze immers heel graag. Gek dat ik eigenlijk nooit zo openlijk mijn gevoelens heb kunnen uiten tegenover mijn andere kinderen: Victoria Maria en Rowan Joseph. Ik hoop dat het hen goed gaat.  Misschien zie ik ze als we straks allemaal in de hemel zijn. Ik slaak een diepe zucht en als vanzelfsprekend moet ik aan Jezus denken. Hij moet hier al ergens zijn.

Met een brok in mijn keel denk ik aan Karin, de vrouw die ik het laatst op aarde heb ontmoet. Zij heeft mij liefdevol onderdak verleend in het huis van haar overleden ouders. Ik had het geluk dat ik de bovenste verdieping tot mijn beschikking had. Maar met alleen een bed was ik ook al tevreden geweest. Ik ben niet zo veeleisend. Ik heb het stapeltje kleding wat ik van haar buurjongen Richard had geleend zelf teruggeven. We hebben toen nog naar een dvd gekeken van dj Armin van Buuren. En met Karin met ik naar een concert geweest van de populaire band Coldplay. Jammer dat ik dat speciale kleurrijke polsbandje niet heb bewaard. We hebben verschillende dance-events bezocht. Van Richard heb ik een usbstick gekregen met daarop al mijn favoriete muziek. Die hangt nog altijd om mijn nek. Uiteraard heb ik hier geen mogelijkheid om het te beluisteren. Helaas.

Er is veel opwinding en geroezemoes. Ik steek mijn nek uit om te zien wat daarvan de oorzaak is. Dan zie ik hem. Hij is zoals altijd een prachtige verschijning. Geen wonder dat de vrouwelijke engelen allemaal gek op hem zijn. Jezus draagt een smetteloos wit kleed en loopt tussen de engelen door en beantwoord vragen. Hij schudt handen en aait over kinderhoofdjes. Jongens krijgen een schouderklop en jonge vrouwen een vriendelijk knikje of kus op hun voorhoofd. Hij straalt een innerlijke rust uit die Hij als geen ander over weet te brengen op alle aanwezigen. Ik begin me nu toch langzamerhand een beetje zorgen te maken om Isabel en Maria Laura. Mijn oog valt op Bianca. Een gemeenschappelijke vriendin. Haar ranke gestalte is gehuld in een lange mouwloze jurk van een smetteloze witte stof met twee diepe zijsplitten.
Bij iedere stap zijn haar fraaie benen te zien.
Ik volg de stof door geloken ogen tot aan de rand waar haar dijbeen begint. Ik sidder en adem zwaar in en uit. Mijn hart dreunt mijn borstkas uit en ik bal mijn handen tot vuisten.

Iemand tikt me op de schouders en ik hoor een lage donkere stem. Ik draai me om en kijk in het lachende lichtgetinte gezicht van Agron. We omhelzen elkaar schouderklappend. Ik lach maar moet ook huilen. Op deze dag mag dat allemaal. Agron maakt mij dat met een grote grijns duidelijk.
Een meisje van een jaar of vijf klampt zich vast rondom zijn knie. Haar blauwe ogen zijn nieuwsgierig op mij gericht. Agron tilt het kind met een zwaai op zijn heup. Het meisje gilt het uit van plezier. Dit is Julia zijn kleindochter. Ik glimlach naar haar. Zij is de dochter van David en Daniël. Ik begrijp dat de jongens alles samen delen, ook hun vriendin. Daardoor is niet precies duidelijk wie van de broers de vader is van het kind.
Ik fluit tussen mijn tanden en haal een hand door mijn haar en loop een stukje naar voren. Het licht is oogverblindend en de witte kleden van de engelen zorgen voor een feërieke sfeer.

Er klinkt prachtige klassieke muziek van Wolfgang Amadeus Mozart door een ensemble van een dwarsfluit, viool en harp. Ik rek me uit en mijn hart springt wagenwijd open bij het horen van deze hemelse klanken. Mozart is hier de meest geliefde klassieke componist. Het samenspel tussen harp en fluit geeft me het gevoel dat ik al met een been in de hemel sta. Ik voel haar aanwezigheid en steek mijn nek uit. Daar zit ze, mijn Isabel. Voor deze gelegenheid heeft ze de grote harp genomen. Het instrument staat tussen haar knieën geklemd. De soepele stof van haar lange witte jurk ruist als een tweede huid om haar lichaam heen. Ze zit trots en fier rechtop en haar slanke vingers tokkelen in opperste concentratie virtuoos langs de snaren.

Het prachtige lange donkere haar is van bovenaf op haar hoofd in twee strengen gesplitst en strak ingevlochten. Een vlecht hangt over een borst en de andere op haar rug. Twee rose blosjes kleuren haar wangen. De ogen zijn op de harp gericht en haar lange wimpers waaieren uit over haar jukbeenderen. Ze lijkt samengesmolten te zijn met het karakteristieke instrument. Haar mond staat een klein stukje open en ik zie dat ze met het puntje van haar tong haar lippen bevochtigd. Ik krijg het benauwd want ik wil die lippen kussen. Wat hou ik ongelooflijk veel van haar. Ze ademt een sfeer uit die ze alleen met mij kan delen. Opwinding vermengd met nervositeit. Ik kan wel uren naar haar kijken.
Ze is nog altijd even mooi.

Het opwindende gevoel in mijn lendenen is weer in volle hevigheid terug. Schichtig kijk ik om me heen. Mijn ademhaling gaat veel te snel waardoor mijn hart op hol slaat. Ik wil even alleen zijn, om het hete bloed in mijn aderen te laten afkoelen. Ik moet mijn gevoelens onder controle zien te houden.
Dan zie ik mijn dochter staan verderop tussen een paar meisjes. Als aan de grond genageld blijf ik staan en al mijn zintuigen staan op scherp. Ik hoor een fluittoon diep in mijn oren. Dit is het teken. Mijn bloed borrelt en bereikt het kookpunt. Mijn adem stokt in mijn keel. Zoveel schoonheid bij elkaar op een plek is te veel voor mij. Maar dan zet ik mijn verstand op nul en begin te rennen. Alsof iedere beweging die ik maak zich in slowmotion afspeelt. Mijn haar danst voor mijn ogen. Zweetdruppels verzamelen zich op mijn voorhoofd. Vrouwen staren me met open mond aan.

Ik schenk er geen aandacht aan want ik heb alleen maar oog voor mijn eigen meisje, want dat blijft ze in mijn ogen. Dan voelt ze dat ze in het middelpunt van de belangstelling staat en ze draait zich om wanneer ze mij haar naam hoort roepen. Ze begint ook te rennen en springt tegen mij aan. Ik sla mijn handen om haar slanke taille. Ik zwaai haar door de lucht en til haar hoog op. Ze is zo licht als een veertje.
Langzaam laat ik haar weer naar beneden zakken. Ik neem haar gezichtje tussen mijn handen en overlaad haar met kleine kusjes. De meisjes die zich om haar heen hebben verzameld giechelen opgewonden. Ik druk haar heel stevig tegen me aan en de bloemetjes die zorgvuldig in haar haren waren geschikt vallen op de grond. Maar dat kan me niks schelen. Ze staart me aan en de tranen stromen onophoudelijk over haar wangen. Ik huil ook en veeg met de muis van mijn hand onder mijn neus.

Ik zie dat ze niet alleen is. Er staat een razendknappe man naast haar met gitzwart schouderlang haar en schitterende lichte ogen. Ogen die mij aan fonkelende diamanten doen denken. Verlegen drukt hij mij de hand en stelt zich voor als Ramon, de vriend van mijn dochter. Dan klampt een ventje zich aan de witte jurk van Maria vast en kijkt mij nieuwsgierig aan. Het kind heeft net zulke lichte ogen en gitzwarte lokken als zijn vader. Dit is onze jongste zoon Marcus en onze dochter Selina loopt hier ook ergens rond hoor ik Maria zeggen. Ik zie een prachtig meisje op ons toelopen met gitzwart haar en donkere ogen. De gelijkenis met Maria is treffend. Gelukkig hebben de kinderen de genen van beide ouders geërfd.

Haar handen trillen als ze ze op de schouders legt van haar dochter. Dag opa, hoor ik de kinderen zeggen. Opa, wat klinkt dat onwaarschijnlijk. Maar wel heel mooi om het uit de mond van mijn  kleinkinderen te horen. Verlegen zie ik broer en zus naast elkaar staan. Ik zak door mijn knieën zodat ik op gelijke hoogte ben met hen. Een diepe liefde mengt zich ergens in mijn hart samen met mijn hartstochtelijke temperament. Dit is een nieuwe variatie van liefde, zacht en puur. Iets wat ik tijdens mijn kinderjaren heel lang geleden altijd heb onderdrukt.

Ik begin te huilen n ik hef mijn hoofd weer op als ik een lichte handdruk op mijn schouder voel. Het is de hand van Jezus. Hij stelt me gerust. Hij troost me. Hij is er altijd als ik hem nodig heb. Ik val hem smachtend in de armen. Meester, dank U wel dat ik hier herenigd ben met mijn gezin, hoor ik mezelf stamelen. Jezus schenkt mij een brede glimlach. Hij pakt me bij mijn bovenarmen beet en knikt dan liefdevol naar mijn dochter. Hij strijkt met een vinger langs haar wang en lippen en loopt verder.
De gouden gloed die als een aura om hem heen zweeft wordt steeds sterker. Jezus is liefde en ik ben me daar niet alleen van bewust.

Met een schuin oog zie ik dat Maria elke beweging die Hij maakt met vochtige ogen volgt. Ze beeft en bijt op haar lip. Nog altijd verliefd, ik zie het aan haar. Ik merk het aan haar ademhaling. Ze probeert haar gevoelens ten opzichte van hem in bedwang te houden. Ik voel intuïtief aan dat het keer op keer een gevecht voor haar moet zijn. Maar uiteindelijk zal haar wild kloppend engelenhart, gedreven door hartstocht zich eens gewonnen geven. Daarvan ben ik heilig overtuigd.
Snel draait ze zich om en zegt iets tegen de kinderen. Maar ik zie nog net twee tranen over haar wangen glijden. ik slik de brok die zich achterin mijn keel heeft gevormd snel door.

En dan is het tijd……

Wordt vervolgd

Ria Brekelmans van der Burg

Uit: Engelengeduld