Een tegenhanger van Nico. Sorry Nico.
Er valt een krak in mijn bestaan
Ik strek, ik kreun, ik voel me stront
Ik ben, natuurlijk vreemd gegaan?
Op een of ander oorlogsfront
Mijn ogen dicht mijn vingers graaien
Stank is wat mijn neus verdoofd
Walging laat de maag doldraaien.
Afkeer vult mijn lege hoofd
Behoedzaam gaat een ooglid open
Verdwaasd blik ik de kamer rond
Bekend gevoel van veel gezopen
Met dooie ratten in mijn mond
Vergeeld hangt een foto aan de wand.
Bestrooid met wat blanketselpoeder.
Waar stond vannacht mijn ledikant?
En is dat plaatje soms je moeder?
Waar kwam ik ook al weer vandaan.
Wat was dit voor een grove leugen
Ik denk ik moet maar weer eens gaan.
En lang zal leven mijn korte geheugen
Paul Waterman.
