Close encounter of the same kind

Het is nu precies elf jaar geleden. De avond voor de dag dat Wim jarig zou zijn geweest. Nog steeds is hij bijna elke dag in mijn gedachte, maar toen, elf jaar geleden, een jaar na zijn overlijden, was dat eigenlijk continu. Ja, ik weet dat ik hem nu meer mis dan tijdens zijn leven en ja, we hadden veel meer tijd samen moeten doorbrengen en ook ja, ik had veel meer moeten inzien dat hij heel speciaal voor mij is. En nog een keer ja: ik kan het niet meer overdoen.

Die avond, elf jaar geleden, luchtte ik mijn hart meer dan grondig. Ik had hem beter moeten begrijpen. Ik had hem zijn moeilijkheden moeten laten uitspreken en enkel beamend moeten knikken, zodat hij in ieder geval het idee zou hebben gehad dat ik hem begreep. In plaats daarvan vertelde ik hem dat het leven mooi was en dat er in zijn positie geen reden tot klagen was. Daardoor kreeg hij wellicht het gevoel er alleen voor te staan, een gevoel dat voor hem ondraaglijk moet zijn geweest.

Op een heuvel, aan de overkant van de rivier, ligt het plaatsje ‘Garde Adhémar’. Het is een oud vestingstadje dat een heel speciaal plekje heeft in de geschiedenis van de streek en, sinds elf jaar, ook een heel speciaal plekje in mijn leven. Midden in dat stadje staat een kerk, daterend uit de negende eeuw. Eenmaal binnen, voelt de atmosfeer vochtig en wat kil, het klinkt er hol en lopen doe je daarom op je tenen. Bovendien moet je even wennen aan het donker, zodat een kleine pauze nodig is. De dag na de avond waarop ik mijn hart zo grondig had gelucht, stonden we op het plein voor die kerk. We hadden Wim wat op de achtergrond geschoven en genoten van het fantastisch uitzicht over de rivier met ommelanden. Na een tijdje besloten we de koelte van de kerk op te zoeken. Eenmaal binnen, en na de pauze te hebben genomen, zagen we hoe een vader zijn dochtertje fluisterend uitleg gaf over de verschillende heiligenbeelden. We keken vertederend toe hoe de twee muisstil naar het beeld, dat de Heilige Maria voorstelde, liepen en hoe het dochtertje uitleg kreeg over haar geschiedenis. ‘Kijk, dit is nu de moeder van Jezus’, moet hij onder andere hebben gezegd, want we zagen haar ogen dromen en haar mondje langzaam openzakken. De vader zocht in zijn zakken naar wat kleingeld. Hij liet het meisje een kaars pakken, die ontsteken en op een vrije prikker vóór het beeld plaatsen.

Joke tikte mij aan. ‘Zullen wij ook een kaarsje aansteken voor Wim?’, fluisterde ze.
Ik knikte glimlachend: laten we dat maar doen.
Samen liepen we naar het Mariabeeld. Na betaald te hebben, pakte Joke een kaars uit de houder, stak die aan en plaatste hem in een prikker naast die van het meisje. Op dat moment werd de kerkruimte gevuld met prachtige muziek. Ontegenzeglijk helder en duidelijk, ‘Avè Verum’. Het was de ode die Mozart aan Maria bracht en die Wim steevast draaide wanneer hij even aan onze moeder wilde denken.

 © Paul Waterman