Het nieuwe wonder

 

Het is dinsdagmorgen. Te voet waren we het pad langs de Rhône gevolgd, richting Viviers. Nog vóór je dit stadje hebt bereikt, passeer je twee gigantische beelden: de een stelt Saint Michel voor en de ander, de engel Gabriël. Ze zijn geplaatst op torenhoge, natuurlijke, sokkels (rotspieken) en hun gebaren vertellen je dat je iets heel bijzonders nadert. En dat is ook zo. Na ze te zijn gepasseerd, komen plotseling, ver boven het akkerland, de contouren van het stadje in zicht: muren en kantelen, een kathedraal en een paleis. In het plaatsje zelf is te zien waar die glorie en rijkdom zijn oorsprong heeft: er zijn twee kloosters, een immens seminarie en het genoemde paleis is de bisschoppelijke zetel. Maar het is vergane glorie. De kloosters staan leeg, het seminarie doet dienst bij wereldlijke evenementen en het bisschoppelijke paleis begint, door achterstallig onderhoud, langzaam van vorm te veranderen. Alleen de laan, die vanaf het marktplein naar de rivier loopt, heeft nog de grandeur van vroeger. Beginnend bij de fontein in Art Deco op het marktplein, zijn er, aan weerszijde van de laan, lantaarnpalen met vergulde luchters, smeedijzeren bankjes a la Paris, gietijzeren paaltjes, versierd met guirlandes en, niet te vergeten, de eeuwenoude en goed verzorgde platanen. Er zijn geen processies meer, geen priesters met rijk gestikte kazuifels, geen gouden monstransen onder hemelse baldakijnen en toch is hier alles onberispelijk schoon en in de lak. Hoe kan dat, vraag je je af? Een stadje als een verwaarloosd kapsel, met daarin een gouden haarspeld! We besluiten de laan af te lopen, richting de rivier.

Er ligt een passagiersschip afgemeerd. De naam, midscheeps op de romp, laat het ons weten: dit is de “Prince of Rivers? Dichterbij gekomen, staat op de spiegel de thuishaven aangegeven: “Arnhem”, met daarboven, wapperend en wel, de Nederlandse vlag. Een vleugje trots beneemt ons even de adem. Sinds het Rijn- Rhône kanaal is aangepast, kunnen schepen vanaf Rijn en Donau, op dit stukje rivier komen en dus ook dit Nederlandse schip. Statig en onberispelijk ligt het voor de wal. Dichterbij gekomen, zien we beroering achter het glas en op het dek. Bemanning in wit, met blauwe epauletten, vliegen van hot naar her. De grote glazen schuifdeur gaat open, waarna er een brede loopplank traag omlaag zoemt. Stokoude mensen worden zichtbaar. Vrouwen, iets te kleurig uitgedost en mannen in korte kaki broeken, met baseball caps tegen de zon: deze passagiers komen uit de Verenigde Staten, horen we direct. Kreunend en reutelend komen ze in groepjes over de loopplank aan wal en kijken ze, vanuit hun gekromde houding en met stijve nekken, over de glorierijke laan, met op het einde de fontein op het marktplein. ‘This must be the door to heaven’, hoor ik ze murmelen. Eén ding hebben de mannen gemeen. Ze hebben allemaal een dikke bobbel in hun rechter kontzak. De laan loont dus nog steeds.

© Paul Waterman   oktober 2010