Plattelandsmode.

Plattelandsmode.

Het leven in de campagne kan heel plezierig zijn. De zon schijnt er uitbundig, de natuur is mooi en de mensen zijn er vriendelijk. Tijdens wandelingen wenst elke voorbijganger je ‘bonjour’ en een ‘bon promenade’ en stopt de postbode om een praatje te kunnen maken. Het woord ‘haast’ moet je vreemd zijn. Bij de bakker bijvoorbeeld, moet je niet gek staan kijken dat de klant vóór je nog even uitgebreid kwijt wil wat er in zijn familie gaande is. Als je dan toevallig haast hebt omdat de eieren opstaan, kun je toch niets anders doen dan luisteren en ze langzaam groen laten worden. Tijd is niet belangrijk. Hier, in het zuiden van Frankrijk, maakt men afspraken voor ’s ochtends of ’s middags en is de klok een nutteloos apparaat die op de hele uren wat herrie maakt.

Voor een andere gewoonte zijn we door onze bezoekende kinderen vaak gewaarschuwd. Dat is de kleding. Kleding is hier net zo onbelangrijk als tijd. Niet dus. Het enige nut van kleding is dat het de naaktheid bedekt en dat zie je zodra je de wekelijkse markt bezoekt. Op een enkeling na lopen mannen in goedkope, slecht zittende spijkerbroeken, in kleurige trainingspakken, of in een helblauwe Franse overheidsbroek, die bij het aanbreken van de pensioengerechtigde leeftijd nog niet was versleten. Vrouwen lopen in bloemetjesjurken met daaroverheen een jasschort. Ze zijn vaak vergeten hun pantoffels uit te doen en hebben hun haar laten knippen bij Silvy, de huiskapper, omdat ze zo goedkoop is. Onze dochters smeken ons daarom om, al is het maar één keer in de maand, de stad te bezoeken. Avignon, Valence of Nimes, het maakt niet uit, ze liggen alle drie binnen een redelijk bereik. Even snuffelen in de laatste mode en we zijn weer veilig voor een paar weken, vinden ze. Hun daarop aansluitende, theatrale, dreigement luidt steevast: ‘laat het niet zover komen dat we jullie in een geblindeerde auto moeten komen ophalen.’ We lachen erom, misschien hebben ze wel gelijk. Ook wij zien wel dat hier belangrijkere dingen spelen dan een beetje kleding.

Toch is het bij onze dorpelingen niet zo dat kleding er niet toe doet. Ik nodig je uit om een keer plaats te nemen op het bankje bij hun spelletje pétanque. Daar kunnen de toeristen onderwerp van gesprek zijn. Daar wordt gelachen om mannen, die normaal in een driedelig kostuum door het leven gaan, te zien lopen in een schreeuwend Hawaïhemd en met een ongemakkelijk zittende korte broek over de knokige knieën. Ze zijn ook te herkennen aan de geblokte sokken in hun sandalen, met de indrukken van sokophouders nog in hun kuiten. De vrouw naast zo’n man, draagt dan een volkomen ongepaste make-up bij haar té losse vrijetijdskleding en kan geen afstand doen van haar kapsel, gevat in beton.  Jawel, de meesten van onze dorpelingen zijn nog nooit in Parijs geweest, maar weten echt nog wel wat kan en niet kan.

© Paul Waterman 2010-06-07

Plattelandsmode.

Het leven in de campagne kan heel plezierig zijn. De zon schijnt er uitbundig, de natuur is mooi en de mensen zijn er vriendelijk. Tijdens wandelingen wenst elke voorbijganger je ‘bonjour’ en een ‘bon promenade’ en stopt de postbode om een praatje te kunnen maken. Het woord ‘haast’ moet je vreemd zijn. Bij de bakker bijvoorbeeld, moet je niet gek staan kijken dat de klant vóór je nog even uitgebreid kwijt wil wat er in zijn familie gaande is. Als je dan toevallig haast hebt omdat de eieren opstaan, kun je toch niets anders doen dan luisteren en ze langzaam groen laten worden. Tijd is niet belangrijk. Hier, in het zuiden van Frankrijk, maakt men afspraken voor ’s ochtends of ’s middags en is de klok een nutteloos apparaat die op de hele uren wat herrie maakt.

Voor een andere gewoonte zijn we door onze bezoekende kinderen vaak gewaarschuwd. Dat is de kleding. Kleding is hier net zo onbelangrijk als tijd. Niet dus. Het enige nut van kleding is dat het de naaktheid bedekt en dat zie je zodra je de wekelijkse markt bezoekt. Op een enkeling na lopen mannen in goedkope, slecht zittende spijkerbroeken, in kleurige trainingspakken, of in een helblauwe Franse overheidsbroek, die bij het aanbreken van de pensioengerechtigde leeftijd nog niet was versleten. Vrouwen lopen in bloemetjesjurken met daaroverheen een jasschort. Ze zijn vaak vergeten hun pantoffels uit te doen en hebben hun haar laten knippen bij Silvy, de huiskapper, omdat ze zo goedkoop is. Onze dochters smeken ons daarom om, al is het maar één keer in de maand, de stad te bezoeken. Avignon, Valence of Nimes, het maakt niet uit, ze liggen alle drie binnen een redelijk bereik. Even snuffelen in de laatste mode en we zijn weer veilig voor een paar weken, vinden ze. Hun daarop aansluitende, theatrale, dreigement luidt steevast: ‘laat het niet zover komen dat we jullie in een geblindeerde auto moeten komen ophalen.’ We lachen erom, misschien hebben ze wel gelijk. Ook wij zien wel dat hier belangrijkere dingen spelen dan een beetje kleding.

Toch is het bij onze dorpelingen niet zo dat kleding er niet toe doet. Ik nodig je uit om een keer plaats te nemen op het bankje bij hun spelletje pétanque. Daar kunnen de toeristen onderwerp van gesprek zijn. Daar wordt gelachen om mannen, die normaal in een driedelig kostuum door het leven gaan, te zien lopen in een schreeuwend Hawaïhemd en met een ongemakkelijk zittende korte broek over de knokige knieën. Ze zijn ook te herkennen aan de geblokte sokken in hun sandalen, met de indrukken van sokophouders nog in hun kuiten. De vrouw naast zo’n man, draagt dan een volkomen ongepaste make-up bij haar té losse vrijetijdskleding en kan geen afstand doen van haar kapsel, gevat in beton.  Jawel, de meesten van onze dorpelingen zijn nog nooit in Parijs geweest, maar weten echt nog wel wat kan en niet kan.

© Paul Waterman 2010-06-07