Halloween, oktober 2013

Westland. Halloween, oktober 2013.

Agent Van Klaveren suisde op zijn motor over de snelweg. In zijn helm klonk via een headset hardrock muziek. Het was druk op de weg en de storm van een paar dagen eerder had zijn sporen nagelaten. De brandweer was op sommige plekken nog bezig met het verwijderen van afgewaaide takken en boomstronken. De muziek werd weggedrukt door een kort pingelend geluid.
‘Hoi, ik dacht misschien heb je zin om naar onze vaste plek te komen?’
‘Jezus Michel, bel me verdomme niet meer op dit nummer. Deze lijn moet vrijblijven voor noodsituaties. Dat weet je toch, idioot. Hoe vaak heb ik je nou al gezegd dat je me op mijn privémobiel moet bellen. Morgenochtend om kwart over vijf moet ik me melden met mijn team voor een grootscheepse drugscontrole elders in het land. Ik kom nu dus niet, want ik duik vroeg mijn nest in.’
‘Okay,’ klonk het kortaf. Van Klaveren drukte snel het gesprek weg.
Meteen was de muziek weer op volle sterkte terug in zijn oren. Hij kende de tekst uit het hoofd en galmde luidkeels mee.

Hij minderde snelheid omdat iets vreemds boven zijn hoofd zijn aandacht had getrokken. Hij schoof met een hand de klep van zijn helm omhoog. Godsklere, stamelde hij verbaasd toen hij langzaam de brug van de Zweth opreed. Boven de elektriciteitscentrale zag hij een fel paarsgroen licht razendsnel tussen de bewolkte lucht flitsen. Hij stapte van zijn motor af en bleef zo dicht mogelijk langs de brugleuning staan. Ergens in de buurt van de provinciale weg zag hij het licht plotseling naar beneden flitsen.
Wat overbleef waren slechts enkele oplichtende paarsgroene zigzagstrepen die in elkaar vervaagden, totdat er niets meer te zien was. Shit, we hebben UFO’s in het Westland. Ik had een foto moeten maken met m’n mobiel. Hij stampte geagiteerd met de hak van zijn laars middenin een plas. Fuck!

Een melding drukte dwars door het opzwepende: If today was your last day, van Nickelback heen.
‘Ja, wat nou weer.’ Van Klaveren probeerde zijn stem zo beheerst mogelijk over te laten komen, maar de adrenaline gierde hem door de keel. Voordat hij gelegenheid kreeg zich te melden klonk het nasaal aan de andere kant van de lijn: ‘Zeg Van Klaveren, er zijn tientallen meldingen binnengekomen over een vreemd licht boven het Westland. Die verdomde tuinders zijn zeker weer led-licht aan het testen. Ga er ogenblikkelijk heen. Ik verwacht meteen een verklaring omtrent dit incident. Duidelijk? Hallo? Van Klaveren, geef antwoord.’
De stem viel steeds weg door een irritante ruis. Van Klaveren leek niet onder de indruk en antwoordde met een vleugje sarcasme: ‘Het is halloween, het zou kunnen dat een of andere idioot een grap probeert uit te halen met een gekleurde zweefballon of iets dergelijks. Waarschijnlijk toch een tuinder. Ik rijd er wel even heen.’
Van Klaveren startte zijn motor, schakelde het oranje zwaailicht achter zich in en reed in volle vaart de brug af.

Ria Brekelmans, Deel vijf, Arme aarde. Fragment uit Engelengeduld.