Onstuimig Terschelling

Onstuimig Terschelling         september/oktober 2008

De zon verscholen achter loodzware wolken zal zich vandaag waarschijnlijk niet laten zien.
Traag worstelt de boot zich door beukende golven. Meeuwen krijsen en schuimkragen spatten
metershoog tegen de zijkanten aan van de boot. Na uren die ongemerkt voorbij vliegen is daar eindelijk
land in zicht. Terschelling in al zijn pracht.

Bossen, duinen, strand, ongerepte natuur ingesloten door de zee. De herfst heeft het eiland in zijn
mooiste kleurenpracht getooid. Wandelpaden voelen aan als hoogpolig tapijt. Knispert daar een twijgje
onder mijn voet ? De grond ligt bezaaid met dennenappels, eikels, mos en ontelbare herfstbladeren.
Geen trein, tram of bus te bekennen.

Een auto zoeft bij wijze van uitzondering voorbij. Hier geldt rust als prioriteit. Rode wolken,
blauwe lucht, gele helmen, groen gras, wit zand. Kleuren van het Schellingerland. Een regenspoor
sijpelt traag langs het raam van mijn chalet. De wind jaagt door de bomen. Het eiland wordt gegeseld
door storm en regen. Geen spoortje blauwe lucht of zon te zien. Grijze wolken schieten pijlsnel voorbij.

Regenbuien storten neer. Dit is ook Terschelling. Vochtige aarde, herfstbladeren gebukt onder een zware last dwarrelen traag naar beneden. Ik drink warme thee bij de snorrende elektrische kachel. Herfst is overal om me heen. De zee buldert boos en is niet tot bedaren te brengen. Vogels zwijgen verscholen in de bomen. `s Morgens bij het ontwaken hoor ik de harde wind rammelen aan de ramen.

Vakantie op Terschelling brengt niet alleen zonnig vredig weer. De boze bui lijkt nu te zijn verdwenen.
Het is eindelijk rustig. Takken vol donkere zoete bramen bezwijken bijna onder zoveel gewicht.
Heerlijke volle rijpe smaaksensatie in mijn mond. Pluk ons lijken de vruchten te zeggen. Fruit in overvloed. Rode en zwarte bessen hangen in trossen op de volle wind.

Cranberries de rode parels van Terschelling worden nu volop geoogst. Metershoge golven met schuimkoppen bulderend over het witte zand.  De wind fluit om mijn oren en scherp helmgras wuift alle kanten uit. Met een strak rood gezicht en voldaan door al dat wonderschone dat Terschelling heeft te bieden keer ik voldaan terug naar mijn chalet. Rozig slaperig. De avond valt op Terschelling.

Geen avondrood noch zonsondergang te zien. Donder en bliksem wisselen elkaar af. Loodgrijze wolken glijden langs de horizon. Nog meer regen kou en wind. Is dit nou Terschelling ? Zelfs in mijn chalet hoor ik het bulderen van de zee. Woest onstuimig. Eb en vloed. Het getij keert. Het strand ligt bezaaid met hout en aangespoelde jutterszooi. Storm wanneer ben je uitgeraasd ? Geef je de strijd dan nooit op ?

Waarom heb je al dagen de bokkenpruik op ? Ik tuur over de Noordzee. Wijd en zwart. De horizon toont een lange kaarsrechte streep. En toch mijn dierbaar Terschelling bewonder ik jouw verbluffende schoonheid. Je striemende windvlagen koester ik als een streling langs mijn wangen.  Regendruppels druipen langs mijn haren en kleren. Ik kan niet boos op je zijn. Ik wil blijven Terschelling.

De oogst van een paar vakantiedagen liggen gerangschikt op een bord. Rijpe herfstbladeren, droog en omgekruld. Besjes, takjes en lichtgroen mos. De regen blijft vallen en laat kringen en rimpelingen achter in de plassen. De lucht heeft zich mokkend teruggetrokken in sombere grijze tinten. Het is herfst en dat heb ik de afgelopen dagen veelvuldig gemerkt.

Ik kijk omhoog naar de loodgrijze lucht en vraag me steeds maar af waarom je zo’n verdriet hebt mooi Terschelling, met je ranke duinen groene bossen en huizenhoge woeste golven. De zon krijgt ook deze laatste vakantiedag geen toestemming zich te laten zien. Toch voel ik me opgewekt en uitgerust. Terschelling heeft indruk gemaakt.

Als ik weer op de boot stap kijk ik net zolang achterom totdat het eiland steeds kleiner en kleiner wordt,
tot een nietig klein stipje en er niets anders meer te zien is dan de Noordzee, wijd en zwart.

Ria Brekelmans van der Burg

Uit: Burgerlijk