Winterbegrip

Ik fiets naar huis. Gelukkig heeft het niet meer gesneeuwd en ook nu is het droog. De pad is wel slecht, papsneeuw. Uitkijken dus, moet lukken ondanks de nodige versnaperingen. Ik had me voorgenomen – eenmaal zittende op de fiets – de gedachten niet af te laten dwalen en me te concentreren op de weg die bereden moest worden. Belangrijk en lastig zat. De sneeuw klonterde aan mijn voorwiel. Zodanig dat de dynamo van het licht doorslipte en weigerde de energie door te geven die de voorlamp nodig had om te kunnen schijnen. Dan maar uitzetten dat nodeloos en irritant aanslepende ding.

Ik dacht hardop: als ik dit tot huis toe volhoudt, wat kan me dan nog gebeuren?!

Het fietspad was goed verlicht en wie zou ik onderweg nog tegen kunnen komen?

De hulpdiensten. Brandweer. Die hadden hier niks te zoeken want er was geen brand.

En trouwens, al het bluswater was bevroren.

Ziekenwagen… idem dito: ik zie geen ongeluk, dus uitgesloten.

Politie? Ook niet nodig. Maar… die rijden wel altijd rondjes!

Ook als er niks aan de hand is.

Neuh… dat zal toch niet… met deze temperaturen?

Mooi, Naaldwijk is bereikt. Hé verrek, zie ik daar licht in de verte?

Een auto op de weg dit uur van de dag?… uhh, nacht?!

Een witte auto zie ik.

Met een streep over de zijkant. Oranje, blauw… nee hè?!

Ja toch.

‘Goeden morgen meneer, wat doen wij zo laat nog op pad?’

Ik denk: ‘goeden morgen’ en ‘laat’…? Hier klopt iets niet!

Maar ik zeg: ’ja agent, cultureel avondje gehad, zit in de organisatie dan kan het wel eens uitlopen meneer, duss…’

‘Was u zich ervan bewust dat uw verlichting niet deugdelijk is?’ onderbrak hij mij.

Ik denk: ‘laat me gewoon lekker doorfietsen man, dan kunnen we allebei zo snel mogelijk achter moeders warme batterij gaan liggen!’.

Maar ik zeg: ‘meneer agent, Ik fietste naar huis. Gelukkig had het niet gesneeuwd en ook was het droog. De pad was wel slecht, papsneeuw. Uitkijken dus, moest lukken ondanks de nodige versnaperingen. Ik had me voorgenomen – eenmaal zittende op de fiets – de gedachten niet af te laten dwalen en me te concentreren op de weg die bereden moest worden. Lastig zat. De sneeuw klonterde aan mijn voorwiel. Zodanig dat de dynamo van het licht doorslipte en weigerde de energie door te geven die de voorlamp nodig had om te kunnen schijnen. Dan maar uitzetten dat nodeloos en irritant aanslepende ding. Ik dacht hardop: als ik dit tot huis toe volhoudt, wat kan me dan nog gebeuren?! Het fietspad was goed verlicht en wie zou ik onderweg nog tegen kunnen komen? De hulpdiensten. Brandweer. Die hadden hier niks te zoeken want er was geen brand. En trouwens, al het bluswater was bevroren. Ziekenwagen… idem dito: ik zie geen ongeluk, dus uitgesloten. Politie? Ook niet nodig. Maar… die rijden wel altijd rondjes! Ook als er niks aan de hand is…’

De agent onderbreekt mij: ‘meneer ik neem aan dat u zo’n beetje thuis bent?

Als ik u was zou ik zo snel mogelijk achter moeders warme batterij kruipen!’

Uhm… ‘tuurlijk agent, ik woon hier om de hoek. Goedenavond!’

Ik rijdt de poort in. Ik ben er.

De kerkklok slaat… boing!

Eén keer. Half… nog wat… drie? vier? vijf?

Who knows?

Who Cares!

[© GvdH/031210]