Aan het einde van het spoor
Hoge hekken
Prikkeldraad
Op het perron blaffende honden
‘Raus… raus… raus’ roept een soldaat
Samendrommend naast het spoor
Mannen, vrouwen
Bange ogen
In colonne door de poort
‘Arbeit macht frei’ elk woord gelogen
Een kind gescheiden van de moeder
Holle ogen
Als een spook
Sleept zich voort door vuil en modder
In de verte walmt de rook
Rijen barakken overvol
Jeuk door luizen
Hoesten, huilen
Onvoldoende brood en water
Nergens een plaats om weg te schuilen
Mannen die het kamp bewaken
Ruwe koppen
Koude blik
Afgestompt door leed en sterven
In dit oorlogsogenblik
Zoveel jaren zijn verstreken
Wij herdenken
Willen weten
Dragen verantwoordelijkheid
Om het nooit meer te vergeten
© Marijke van Geest
