Het voetspoor achter mij
verwaait
ik sta in het droge zand
de werkelijkheid
terugkijkend
is
Verdraaid
Waar was ik eerst
ben ik hier echt
de woorden
heb ik die gezegd
Zilte wind
lucht
verkoelt
verzucht
draait cirkels
om mij heen en zand
streelt mijn benen
Het water strekt zich uit
wenkt mij
kabbelend gebabbel
Ik laat me verrassen
door de kou
aangenaam
een tinteling door mijn lijf
ik denk niet
dat ik er in blijf
Zout prikt
mijn gezicht
of is het een zee
zie ik
Geen weg terug
deze woorden
heb ik die gezegd
Gouden vuur
dooft
in de verte
Tijd
om te vertrekken.
©Adrienne Vooijs
