Wachten

Hoopvol wachten

Wachten tegen beter weten in

Op de terugkeer

Van wat verloren ging

Is een vorm van liefde

Die verlamt

Huilen

Hopeloos huilen

Huilen zonder einde of begin

Zonder oordeel

Om wat verloren ging

Is een vorm van liefde

Die geneest

© Marijke van Geest

Pagina 119

Ze had nog nooit zo’n man gezien. Een ongewoon rustige man. Hij was lang, had donker krullend haar en een mantel zoals de mannen die wel vaker dragen, Joodse mannen dan. Ze zag Hem vlakbij. Hij had mooie ogen en Zijn vingers waren lang en verfijnd, niet zoals de meeste mannenhanden. Zij hoorde Zijn stem, zacht maar toch indringend. Hij sprak Aramees. Maar toen Hij bemerkte dat de vrouw Hem niet verstond sprak Hij Grieks.

Pagina 197

Met wilde ogen keek Bionda de anderen aan en spoog flink wat wijn tegen het half geopende raam om haar woorden kracht bij te zetten. De donkere wijnstrepen vormden onderaan de ruit flinke druppels die een voor een naar buiten vielen, de straat op. Pedro zat zelf ook te koken van woede toen hij zijn kinderen en aangetrouwden zo verdrietig en boos zag en het glas trilde in zijn hand. De stoppels op zijn kin trilden van emotie. Hij balde zijn linkervuist maar zei nog niets. Eigenlijk wilde hij wat zeggen, maar zijn strot zat dicht van de spanning.

Pagina 286

Toen de eerste zonnestralen doorkwamen was ze teruggezakt op haar bed en overleden. Met een glimlach op haar gezicht. De mannen en Nasreen hadden haar in doeken gewikkeld. De witte vleugels van de dood hadden haar meegenomen, op reis naar die andere wereld. Nasreen had voorzichtig Fatima’s ogen gesloten en samen met de bewakers een kort gebed gezegd. Een stoffige lichtbundel van de opgaande zon had hen allen beschenen.

Pagina 293

Ik verlaat de hoofdstad en neem de weg naar Sannat. De afstand is niet groot en al gauw zie ik het hotel in de verte. Ik kijk op mijn horloge. Te vroeg nog. Ik sla een boerenweggetje in en parkeer de auto pal aan de zijkant van de muur, naast een scheefhangende deur, met daarachter een pad dat leidt naar een boerderij. Ik klim op een rotsmuurtje. Ik zie mooie aardappelplantjes tussen de bruine aarde. De zon ligt als een warme deken over de velden. Ik popel van verlangen om haar te ontmoeten, nog een half uur. Maar gespannen ben ik wel.

©Jacques Verbeek

Pagina 10

Zo had ik het gedacht. Zo zou haar reis kunnen zijn. Zo zou haar aankomst op Gozo kunnen zijn. Zo zou het gebeuren, dacht ik, op 15 mei 2015, een dag voor de ontmoeting. Zo was de droom die ik regelmatig had. Maar ik kende Elene niet. Niet goed in elk geval. Ze kwam 11 mei, vier dagen eerder. Alleen 

Pagina 17

De spin zei:  ‘Dit web weef ik om slechte dromen te vangen. Alleen de goede dromen kunnen door de ruimtes van de webdraden. Dit is mijn geschenk aan u. Gebruik het maar om de goede dromen te onthouden. De slechte dromen zullen voor eeuwig vast blijven zitten in het web, daar heeft u dan geen last meer van.’

Pagina 75

Ik denk aan de mooie zin van Dante ‘De liefde die de zon en andere sterren voortbeweegt’. Daar mag wat mij betreft ook ‘de zee en de golven’ bij staan. Ik eet een meegenomen ‘hobz biz-zejt’, dat lekkere Maltese brood, met olijfolie, overrijpe tomaat, kappertjes, ui, knoflook en tonijn.

©Jacques Verbeek