Gecategoriseerd | Nico van de Wetering
Schatgraven
Geplaatst op 05 augustus 2015 door Nico van de Wetering
SCHATGRAVEN…
Langs een kordon gevormd door amechtig neergezakte fauteuils die na jaren trouwe dienst opgepoetst bedelen om een tweede leven, loop ik naar mijn doel. De vol geperste planken met boeken die niet meer nodig waren, soms omdat de koper er van is overleden en de nabestaanden van die stofnesten af wilden, nog een geluk dat ze niet in de oud papiercontainer terecht zijn gekomen of gewoon omdat ze bij een opruiming zijn gesneuveld.
Ja… sinds de maandelijkse teruggave van het eerder afgenomen inkomen serieus van waarde is verschoten moet ik toch andere wegen zoeken om mijn verslaving te blijven financieren en omdat het inslaan van autoruitjes mijn durf te boven gaat dan maar… de kringloopwinkel…
Je zou het ook eigenlijk kunnen zien als een soort van schatgraven in een dwarsdoorsnede van het leesgedrag van de medemens, nou… daar ga je geen vrolijke liedjes van fluiten. Maar soms is er een echte lezer dood gegaan, dus mijn brood… en staan er echte schatten tussen de vele thrillers en werken van Konsalik op de planken en kan je de winkel verlaten met een stapeltje boeken die vaak ook nog de gaten kunnen vullen in je leesverleden. Maar… vooral het is ook wel spannend… net goud zoeken in Alaska.
Deze keer ben ik ook best wel tevreden, heb vier boekjes kunnen opgraven waar ik erg tevreden mee was en de man met die met een kapsel van een warrelige tegenwindse uitstraling min of meer de kassa bemande bromde… doe maar twee euro toen ik het stapeltje liet zien. Boek nummer een is een bloemlezing uit het werk van Gerrit Achterberg, zo’n 120 gedichten met een essay van Paul Rodenko. Op de achterkant van de ooievaar pocket staat een foto van beide heren rokend… toen in 1955 was je geen man als je niet roken kon… en in een net maar enigszins flodderig pak. Maar de gedichten zijn ondanks het levensverhaal van Gerrit Achterberg, of misschien wel dankzij… kunst wordt tenslotte gevoed door pijn… ontzettend goed. Een voorbeeld;
BRUIDEGOM
De weg is ochtendlicht. Mijn fiets rijdt snel
almaar hetzelfde grijs in. Achter mij
volgt een loodrechte muur van mist.
Bodem en berm worden alleen gegist.
Ik ben een donkre sleuf door deze verse
zalen van jong metaal, dat bruist
met zachte zeeën in mijn oren, sleep
een diepe reep verrassing door die stille
bruidschat der morgen. Zie de bruidegom komt.
Mooi toch… ben er blij mee. Volgende op het stapeltje is een dichtbundel van J.Bernlef… De noodzakelijke engel… gewoon goeie gedichten. Het derde boekje is Het leven volgens Lau Tse, de uitgaven is van 1992 maar hij leefde rond 600 voor Christus en vertelde toe al over mindfulness zoals we het nu noemen… vertellen omdat zijn denken pas later op schrift is gesteld omdat hijzelf het geschreven woord twijfelachtig vond, ook omdat hij bang was dat de volgelingen er een formeel en uiterlijk geloof van zouden maken in plaats van een innerlijk en natuurlijk vertrouwen…nou ja… daar van zijn er vele voorbeelden. Toch even een stukje in woorden;
Het bestaan kent geen grenzen
past niet binnen woorden;
en, hoewel het je voorkomt
als een houtje in je hand
waarin je leuk kan snijden
is het niet slechts een speeltje
waar je even mee speelt.
Boekje vier was “Schottish Songs”… 44 stuks met ook de muziek uitgeschreven… kon ik echt niet laten liggen, het bracht ook weer herinneringen naar boven aan mijn bezoek een paar jaar geleden aan Edingburgh om onder meer op Murrayfield de Rugby wedstrijd Schotland vs Ierland te zien.
Vooral na de, als altijd zinderende, strijd toen de menigte in Scottish Navy en Irish Green langzaam de stad overstroomde de Pubs stuk voor stuk vulden. Blauw en groen door elkaar, dat is heel gewoon omdat Rugby nog altijd de essentie van sport uitstraalt en er dus geen ME of zo nodig is en ook de ruiten zitten er al jaren in… Na een aantal glazen Gordon’s en een bordje Haggis begint er altijd wel iemand te zingen en al snel is de pub omgevormd tot een koor met alle traditionele songs op het repertoire… schitterend. Veel van deze songs zijn geschreven door Robert Burns… 1759 – 1796… ondanks zijn te korte leven nog steeds een Hero in de harten van de Schotten. Het bekendst is denk ik, en ook hier wel, Auld Lang Syne;
Should auld acquaintance be forgot
and never brought to mind?
Should auld acquaintance be forgot
and days o’lang….syne?
For auld lang syne my dear,
for auld lang syne;
we’ll tak’a cup o’kindness yet’
for auld lang syne
……………
En dat dus allemaal voor een schamele twee euro’s, na het afrekenen zweefde ik bijna als op een wolk naar de uitgang… tot dat ik plotseling in het voorbijgaan een echte ouderwetse gierijzeren poffertjesplaat zag.. die moest hebben… want genieten van lekkere dingen en poëzie horen bij elkaar…Dus weer terug naar de kassa en voor twee euro vijftig mocht ik hem naar huis sjouwen. Hier nog even een recept voor wat andere maar heel lekkere poffers;
Doe in een schaal een bakje Ricotta, wat peper en zout, een ei en een eetlepel bloem. Rasp er wat Parmenzaan bij… als variatie is blauwe kaas ook lekker…nog wat rasp van de buitenkant van een citroen en roer alles door elkaar. Schep met een ijslepel of zoiets het beslag in de inmiddels verhitte en ingeoliëde poffertjes plaat, het is even goed opletten en tijdige omdraaien. Heb je geen plaat kan je het ook als beignets bakken in een koekenpan. Met een groene salade erbij een heerlijke vegetarische maaltijd.
Eet smakelijk en vergeet niet af en toe een rondje door de kringloopwinkel te maken, jezelf en de aarde maak er een stukje gelukkiger mee…
© Nico van de WEtering
