‘Woorden’ van Dick Voogd.

Over Peter Pakvis

“ Ik heb geprobeerd mijn lot en haar emoties te verwerken. Eerst als een stoere vent, dus om ze te negeren. Later als een boos mens om ze de schuld te geven van mijn ellende. Daarna gebruikte ik ze om als een slachtoffer naar voren te schuiven als het me even niet lukte met mijn leven. Nu gebruik ik mijn emoties om van dat leven een succes te maken. In een van de moeilijkere tijden van mijn leven, zijn ze mijn kracht. Emotie in poëzie verpakt in tekst, makkelijk mee te nemen, als metafoor. En recht uit haar hart door mijn NLP zielsverwant Nicky, voorzien van illustraties. Emotion is Poetry.

Peter J.Pakvis, geboren op 10 juli 1959 in Groningen. Het niet-alledaagse leven en gebeurtenissen zetten hem vaak (te laat) aan het denken. Niet zo vreemd, dat doen er meer. Nadat hij in 2005 de diagnose AD(H)D krijgt, wordt zijn niet-alledaagse leven langzaam een alledaagse ramp. Behalve dat hij nu weet hoe dat komt, gaat hij er ook wat mee doen. Hij schrijft ze zo poëtisch mogelijk op en deelt het met u.”

Dit was de korte bio die achterop mijn eerste bundel staat gedrukt. En het geeft ook prachtig weer wat men kan verwachten van de teneur van mijn gedichten. Want wat ik ook te klagen heb over mijn leven, nooit was het saai en voorspelbaar was. En nog maak ik dingen mee, die simpel in een avonturenboek niet zouden misstaan. Jij maakt die dingen ook mee, alleen zul je er vaak je schouders voor ophalen of zou het je niet eens zijn opgevallen. Of je maakt de dingen gewoonweg niet mee, omdat je al een knappe tijd een goede baan hebt. En je bent een hooguit twee keer getrouwd en hebt drie a vier redelijk gezonde kinderen. Ik heb diep respect voor je en ik hoop dat je met verwondering Poetry Sucks zult lezen. Want wat ik nou over mijzelf ga vertellen klinkt avontuurlijk. Maar ik zou mijn rechterarm er voor over hebben om jou te zijn. Of mijn linker pink? Of…wil ik wel ruilen?

De eerste acht jaar van mijn leven had ik geen vader. Ja, ik had er wel een natuurlijk, maar tegen de tijd dat ik dat besefte, kwam er een blonde Westlander in mijn leven. Via zijn zus leerde hij mijn moeder kennen. Die zus had verkering met de broer van mijn moeder. Mijn moeder en ik hadden tot die tijd geen echt huis gehad en hadden steeds ergens ingewoond. Eerst in Groningen, Harderwijk en tot slot in Hoogeveen. Daar trouwde de blonde Westlander met mijn moeder. En dat was ook het moment dat wij naar het Westland verhuisden.

Dus vanaf mijn achtste woon ik in het Westland en dan ben je gelijk geen echte Westlander, maar import. Dus met dat stempeltje ging ik braaf elk oud en nieuw als een gek te keer en een enkele keer zelfs op Koninginnedag. Op school leerde ik alles op mijn manier. Wat ik leuk vond deed ik heel goed, wat ik niks vond, werd ook niks. Toen ik nog net geen brommer mocht rijden ging ik werken. Ook daar had ik zo mijn gedachten over. Terwijl 99,9 % de tuin of kassenbouw inging, ging ik staalconstructies maken en smeden. En ja, ik heb toen een vak geleerd, smeden. Niet echt iets waar je nu een goede leasebak van kunt rijden.

Ik wist wel het hart te stelen van een echte Westlandse meid, tenminste zij kwam er voor uit. Samen gingen we in het verre en verderfelijke Den Haag samen wonen. Daar werd je in die dagen nog gewoon op straat voor op aangesproken, zo’n schande werd dat gevonden. Na bijna tien jaar staalconstructies bouwen, ging ik van substraatunits bouwen naar diamantzaagmachines bouwen. En ondertussen ben ik met de echte Westlandse meid getrouwd en kregen we twee kinderen. Een wolk van een dochter en een plaatje van een zoon.

Net nadat de laatste was geboren zei mijn rug krak en ging het een half jaar niet zo denderend. Bij de diamantzaagbouwers ben ik toen het magazijnwerk gaan doen. Jaarcontract na jaarcontract in het magazijn van o.a. een staalgroothandel, lijmfabriek, kampeer,-groothandel, tuinbouw installatiebedrijf en computerhandel.

Ondertussen was het privé ook geen damesroman en kwam de ongedurigheid via agressief gedrag steeds vaker boven water. Tot er met een nodige omweg een stempel met naam en toenaam van een aandoening op mijn kop werd gedrukt. Toen begon het besef te groeien dat wat ik deed niet puur uit rottigheid was. Ik ging bewust met mijn stempel de boer op, mensen die net in het proces van ontdekken van hoe en wat vertellen waar en hoe ze op hun gezicht konden vallen. Ik mocht dat als vrijwilliger gaan doen bij de instelling die mij de stempel had gegeven. Ze hadden me ervoor opgeleid en dat opende mijn ogen steeds meer.
Toen kwam de tijd dat ik afscheid moest nemen van mijn echte Westlandse meid, zij kon mijn ongedurigheid niet meer aan. Met kort daarna ook afscheid van mijn laatste goede baan als exportmagazijnbeheerder bij een tuinbouwinstallateur. Mijn stoornis maakte dat ik hierin volop mogelijkheden zag in plaats van hopeloos teneur. Ik heb mezelf verder verdiept in wat me had gemaakt tot wat ik was. Ik werd iemand die mensen zoals ik kon helpen om verder te gaan. Klinkt saai en dat werd het dus niet. Het werd juist nog meer vallen en opstaan als voorheen. En ik heb de afgelopen laatste vier jaar zoveel geleerd, maar het allermooiste is dat ik mezelf heb leren kennen.

Ik ben coach geworden en heb mezelf als grootste klant. En mijn gevoelens, mijn emoties, mijn ups en downs? Die schrijf ik nu van me af. In boekvorm, op Twitter, Facebook en blogs. Maar mijn voorliefde gaat uit naar het eerste. Ik heb mijn ogen uit mijn kop gejankt toen al mijn liefdesverdriet, missen van een vader, afscheid nemen, leren kennen, dat alles in dichtvorm gebundeld voor me lag. Nee, mijn doel was niet om er stinkend beroemd van te worden. Erkenning dat iemand met mijn stoornis ook rustig en ingetogen over zijn gevoel kon rijmen. En dat het voor een vijftiger met een hart, in het algemeen om de drommel niet meevalt op het liefdes pad.

Heb je Poetry Sucks gelezen en vond je het niks, dan heb je pech gehad. Want er komt een tweede bundel aan. Vond je de titel niks? Ook dan dikke pech. Ik heb een optreden of twee, drie als vakantiewerk-roadie gewerkt voor een ons ontvallen (!) Nederlandse rock&roll muzikant. Die had als stopwoordje “Dope Sucks”. Maar ondertussen genoot hij er met flinke snuiven van. Net zoals ik van Poëzie zo intens kan genieten.

Omdat ik het niet verzin, maar elke dag maak en beleef.

Facebook pagina

Lees alle berichten van: Peter Pakvis