Betovering

De gekste dingen onderweg. Verlaten scootmobiel bij een bushokje. Achteruit rijdende tractor. Sleutelbos op het midden van de autoweg. Krant vastgemaakt aan een ballon. Eenzame handschoen voor schoenenwinkel.
Nee, dat laatste was niet zo heel gek. Handschoenen zwierven wel vaker rond, dit seizoen dan. Nog iets vaker en het was mode.
Ook in de bus de gekste dingen. Bijvoorbeeld: vrouw met knoflook in haar vuist geklemd, en een blik bier dat uit haar plastic tas rolt. Ik die het voor haar opraapte. Verder vooral gekke dingen te horen. Twee prachtig opgemaakte meiden die de voetbalwedstrijd van gisteravond bespraken. De buschauffeur aan het bellen met Albert Heijn. Bejaard echtpaar in gesprek over bezoeken van Lowlands. Kind dat aan moeder vraagt hoe je zo ‘rond’ kan zijn als een van de andere passagiers. Moeder die zegt: betovering. Gezette vrouw in kwestie die toevoegt: ‘Ja, ik moet altijd teveel eten.’
Chipkaart werkt niet. Zwaai naar chauffeur die niet reageert. Wind in mijn gezicht, het regent sneeuw.
Ik heb de beker van de Starbucks nog in de hand. Vandaag heb ik me Stefan gedoopt.
Heeft niet geholpen. De American Latte van Stefan gaat de eerstvolgende prullenbak in. Die vind ik pas in het verzorgingstehuis. Baliemedewerkster lijkt me te herkennen. Is er tenminste nog iemand.
De deur van haar kamer staat op een kier. Ze zit voor het raam. Geen begonia’s, maar van alles. Fuchsia, viooltjes, narcissen.
Muziek op classic fm. Tv staat aan met het geluid zacht. Verder: rommeltje. Vaat, kleren, boeken, kranten, kaartspel, leesbrillen.
‘Goedemiddag,’ zeg ik zacht.
Ze kijkt op. ‘Ha, eindelijk. De tv doet het niet.’
Ik wil zeggen van wel, maar zie dan de afstandsbediening op tafel, de batterijen eruit. Liggen op het nachtkastje. De godin Venus mag weten waarom.
Ik doe ze weer terug, druk het klepje dicht. Zet tv op stand-by.
‘Nee, hij moet juist aan.’ Ik geef haar de afstandsbediening. Ze kijkt ernaar, legt hem neer.
‘Wie bent u?’ vraagt ze.
‘Ik kwam uw afstandsbediening maken. Mijn naam is Guido.’ Ik ga op het bed zitten, zij zit nog op haar stoel.
‘Wilt u daarvan afgaan. U bent klaar, u hebt uw werk gedaan.’
‘Zal ik niet een beetje opruimen,’ zeg ik. Ik begin met de vuile bekers, kopjes en bordjes. Ze protesteert niet. In de keuken begin ik met de afwas. Als dat bijna af is, komt ze in de keuken. ‘Ik vind het fijn dat u dit doet, maar wie bent u?’
‘Mijn naam is Leo,’ zeg ik dit keer. ‘Ik kom u helpen met de vaat en neem strak uw vuile vaat mee.’
‘Zo heette mijn man ook. U lijkt wel een beetje op mijn man.’
‘Dat weet ik. Waar is uw man?’
‘Hij werkt bij de gemeenteraad, dus daar is hij nu. Hij kan elk moment terugkeren.’
Ze gaat naar de wc, waar later ongegeneerd toiletgeluiden vandaan komen. Ik verzamel de was, kijk in de provisiekast en koelkast. De beschimmelde Philadelphia en de verlopen vanillevla gooi ik weg. Op een notitieblokje schrijf ik een boodschappenlijst.
Als ze het voor de derde keer vraagt, heet ik David en voeg ik toe: ‘Mag ik je pinpas? Twee zeven één drie toch? Dan ga ik weer boodschappen voor je doen.’
‘Wat een brutaliteit jongeman!’ roept ze uit. Als ik een crimineel zou zijn, zou het me niet lukken haar te misleiden, dat stelt me nog een beetje gerust. Ze wil niet toegeven dat ze eigenlijk niet weet wat een pinpas is, of dat ze ook haar pincode niet meer kan herinneren. Haar pinpas zit in mijn portefeuille en zelfs als die daar niet zat, zou ik haar boodschappen betalen.
Ze zit gevangen in een betovering die speelt met haar gevoel voor tijd, een warboel maakt van haar herinneringen. Kon ik door een kus of een knuffel de betovering maar verbreken.
Toch kus ik haar op haar voorhoofd als ik wegga.
Waarom lukt het mensen wel om voor anderen te zorgen, maar komen ze er belabberd vanaf als ze de zorg voor zichzelf zouden moeten evalueren? Dat vraag ik mezelf af tijdens de boodschappen. Ik heb er geen antwoord op. Omdat het dit alles nog een beetje zin geeft. Ook al wordt het steeds vergeten, los ik – misschien net als haar – op in anonimiteit. De andere gedachte die in mijn hoofd rondspookt, is er één van ergernis. Ergernis aan de georganiseerdheid van de hele supermarkt. Wat een contrast met de busreis.
Als ik terugkom met de boodschappen, vraagt ze het nog één keer. Ze wil zich er nog steeds niet aan overgeven, zie ik aan het ongeloof en de radeloosheid in haar ogen als ik haar eindelijk naar waarheid antwoord: ‘Ik ben Anthonie, je zoon. Maar dat vergeet je steeds.’

©Dennis Koopman