Frankrijks toekomst

Waar in Nederland een simpel naambordje de plaats aangeeft van dorp of stad, is dat in Frankrijk al vele kilometers eerder bekend. Grote reclameborden met schreeuwende teksten, ze laten je weten wat er ter plaatse zoal te koop is. ‘E. Leclerq’ met: ‘Le moin chér,’ of, ‘Carrefour’ met: ‘Le prix bas’: allemaal dezelfde taal, de een is goedkoop en de ander bied je de laagste prijs. De plaats waar deze superwinkels zijn te vinden, is aangeduid in het aantal rotondes dat moet worden gepasseerd en de tijd die erbij staat ligt nooit boven de twee minuten, ook al moet je dan ongeveer laag vliegen om dat te kunnen halen. Na deze helse borden te zijn gepasseerd, volgt het bescheiden bord met de plaatsnaam, inderdaad, we zijn er, maar mosterd na de maaltijd.

In de stadjes en dorpen op het platteland, zijn lege straatjes de trend. Waar vroeger de bakker, de slager, en de kruidenier in de dorpskom te vinden waren, is nu verpaupering en verkrotting. Ruw hout barricadeert ramen en deuren en op de plaats waar panden zijn gesloopt, vind je gapende gaten als in een rot gebit. Als de leeggekomen winkelpanden niet zijn dichtgetimmerd, is er een kapperszaak in gevestigd, of probeert het zoveelste restaurantje het nog maar weer eens en nergens in Europa vind je zoveel makelaarskantoortjes – soms twee naast elkaar – als daar. Zo blijft er een handjevol winkeliers open die het wel proberen, maar die niets meer etaleren. Met uitzondering van de ‘Pompes Funebres’(winkels met grafattributen). Deze winkels zijn nog moeite van het bekijken waard.

Wij, in Nederland, gebruiken het woord ‘statten’ (ik weet eigenlijk niet eens hoe je het schrijft). Het betekent zoveel als ‘gezellig winkelen in de stad’. We trekken vanuit alle hoeken en gaten naar het stadscentrum om elkaar daar in de weg te lopen en dat vinden we gezellig. In Frankrijk is dat anders. Je gaat van binnen naar buiten: van de woonkern of vanuit de buitenwijken, nog meer naar buiten. Daar vind je de mega schoenendozen, allen opgetrokken uit stalen platen met zwaluwstaartprofiel en de één met nog afzichtelijker schreeuwende teksten op de gevel dan de ander. Nee, gezellig winkelen is er vér te zoeken. Frankrijk is het land van rotondes geworden, uitbreidend als in een heksenkring. Steeds verder naar buiten, zonder zich te bekommeren wat men binnen achterlaat. Vanuit de ruimte zou je kunnen denken aan gordelroos: ringetjes die zich met een enorme snelheid vermenigvuldigen. Oh ja, en met de blauwe steenpuisten van ‘Lidl’, de Duitse supermarktgigant. Bij elke rotonde een nieuwe Lidl, wat is het leven simpel. Ben ik nog wat vergeten? Ja, ik ben wat vergeten, want Lidl vind je bij de rotondes met even nummering. De rotondes met oneven nummering zijn voor de roodgele etterbulten die we Mc Donalds noemen.

© Paul Waterman 2010 -09 – 17