Gregor

Een bijzonder Kerstverhaal

Voorwoord

“Kalkoen kan vliegen” is in eerste instantie geschreven als
een op zichzelf staand verhaal voor de kerst van 2017. Enthousiaste
reacties deden mij besluiten voor kerstmis 2018 een vervolg te maken.

Het streven is dit de komende jaren voort te zetten, een
feuilleton met elk jaar in december een aflevering.

Hans Kamp

December 2018

KERSTMIS 2017

Kalkoen kan vliegen

Marieke, die nog even snel een boodschap heeft gedaan, komt
met een rode blos op haar wangen van opwinding thuis. “De dakloze man die
altijd voor de supermarkt staat, keek zo zielig, dat ik hem uitgenodigd voor
het diner. Dat is pas de kerstgedachte in de praktijk brengen. Mooi, hè?”

Dit in een opwelling genomen barmhartig initiatief valt bij
het gezin bepaald niet in goede aarde. Haar man Lodewijk vraagt of ze gek
geworden is en dochter Anne geeft aan dat ze onder geen voorwaarde naast die
vieze zwerver wil zitten. Pim, de jongste van de twee kinderen, weet te
vertellen dat hij ergens uit Oost-Europa of de Balkan schijnt te komen en
nauwelijks Nederlands spreekt. Daarmee is de toon gezet.

De moeder van Marieke, door iedereen oma genoemd, staat in
eerste instantie neutraal tegenover de komst van de dakloze man. Dat verandert
echter snel als hij bij binnenkomst direct al een paar flinke slokken neemt uit
een fles wodka, die half uit zijn jaszak steekt. Ter introductie wijst hij op
zichzelf en bromt “Gregor”. Oma schudt nerveus haar hoofd en mompelt: “Dit gaat
niet goed.”

“Daar zitten we weer gezellig met z’n allen op kerstavond
aan het diner.” roept Marieke vrolijk uit. Haar man schudt nukkig het hoofd:
“Het is nu toch anders.” De familie aan tafel weet dat hij gelijk heeft. Een
kerstsfeer is ver te zoeken.

Voorafgaand aan het kerstdiner zegt Lodewijk traditiegetrouw
een gebed op. Hij heeft de woorden “verlos ons van het kwade” nog niet
uitgesproken of Gregor laat twee enorme boeren. De kinderen kijken elkaar
gniffelend aan. De ouderen happen naar adem.

Maar daar blijft het niet bij; ook bij het voorgericht gaat
het mis. Als de familie keurig de wildbouillon oplepelt, pakt Gregor zijn bord
op en slurpt het in één teug leeg. Verbijstering alom.

Pièce de résistence is ieder jaar een grote kalkoen.
Lodewijk rekent het tot zijn taak het beest te braden en met de woorden “die
vliegt niet meer” wordt de kalkoen ook nu weer vol trots opgediend.

De kleine Pim reageert snel: “Maar een kalkoen kan wèl
vliegen.”

“Nee, wijsneus, een kalkoen kan nièt vliegen,” zegt zijn
zus.

Nu mengt ook Gregor met zijn beperkte woordenschat zich in
de discussie. “Kalkoen kan vliegen”. Vervolgens kijkt hij met een vuile grijns
de tafel rond, pakt met beide handen de reusachtige kalkoen en smijt hem, tot
afgrijzen van iedereen, tegen de onlangs wit gesauste muur. “Kalkoen kan
vliegen” klinkt het nogmaals triomfantelijk. Dan volgen de gebeurtenissen
elkaar in snel tempo op. Lodewijk prevelt nog een keer ”verlos ons van het
kwade”, grijpt met verwilderde blik de pepermolen en haalt uit. Het geluid van
een brekend neusbeentje is het onmiddellijke gevolg.

Lodewijk en Gregor zijn net in een politieauto met blauwe zwaailichten afgevoerd. Terwijl de kinderen in shock op hun kamer zitten en oma hyperventilerend bij de buren op de bank ligt, zit Marieke zachtjes huilend te midden van de chaos aan tafel. Ze had zich het kerstdiner zo anders, zo mooi voorgesteld.

KERSTMIS 2018

Een jaar later

“Gregor is terug en net als vorig jaar staat hij weer elke
dag voor de supermarkt,” meldt Pim vrolijk tijdens het avondeten.

“Gaan we hem weer uitnodigen voor het kerstdiner?”, vraagt
zijn zus Anne met een vals lachje om haar mond en ze voegt er vervolgens aan
toe: “De muur is weer helemaal wit.”

Pim schatert het uit en imiteert de bromstem van Gregor:
“Kalkoen kan vliegen.”

Zijn ouders kunnen er totaal niet om lachen en kijken de
kinderen met een woedende blik aan. Hoewel intussen bijna een jaar geleden,
zijn ze het drama nog lang niet vergeten. Niet in de laatste plaats omdat
Marieke daarna geestelijk is ingestort en ze zich nu net weer kan redden zonder
de antidepressiva die de dokter toen heeft voorgeschreven. Lodewijk is er vanaf
gekomen met een taakstraf van 120 uur voor mishandeling, waarbij de rechter
rekening heeft gehouden met het feit dat Gregor als eerste met de kalkoen heeft
gesmeten. De opmerking dat hij nu blijkbaar is teruggekeerd, rijt een oude wond
open en beneemt hen abrupt de eetlust.

Er gaat een dag overheen, maar dan kan Marieke zich niet
langer inhouden en besluit ze naar de supermarkt te gaan. Niet om inkopen te
doen, maar om de man weer te zien door wiens toedoen de woonkamer vorig jaar is
verruïneerd. Voor ze de deur uitgaat werpt ze nog even een blik op zichzelf in
de grote spiegel. Stoer leren jack, spijkerbroek, laarzen. Ja, ze is er klaar
voor om de confrontatie aan te gaan en als ze zich vooroverbuigt naar de
spiegel, leest ze de hoofdletter W van wraak in haar fonkelende donkere ogen.
Dit is een missie die ze MOET ondernemen.

Daar staat hij. Een kerstmuts met aan/uit flitsende lichtjes
op zijn hoofd en een beetje dansend als een dronken beer om de aandacht van het
winkelend publiek te trekken.

Marieke slaat het tafereel van enige afstand gade. De shawl
die ze voor haar gezicht heeft geslagen, zorgt ervoor dat hij haar niet
herkent. Een boosaardig plan komt nu in haar op. En hoewel het stemmetje van
haar geweten zegt, het toch vooral niet te doen, zet ze door. Ze kijkt om zich
heen en als ze even niemand ziet, loopt ze op de dansende beer af en gooit een
twee euro muntstuk niet IN maar bewust NAAST het bakje met munten dat voor hem
op de grond staat. Als hij bukt om het muntstuk op te rapen, komt Marieke in
actie. Ze doet een stap naar voren en met de stilettohak van haar laars spietst
ze de hand van Gregor aan het plaveisel. Hij gromt en kreunt als een gewond
wild dier. Marieke doet weer een stap naar achteren en dan is er de blik van
herkenning. Gregor schudt zijn hoofd en realiseert zich wat er is gebeurd en
waarom. Marieke kijkt nu ook in een paar intens droevige ogen. Haar maag draait
om. Dit had ze nooit, maar dan ook nooit, mogen doen. Overmand door spijt doet
ze huilend haar haar shawl af en wikkelt die om de hevig bloedende hand.
Terwijl ze hiermee bezig is, dringt het tot haar door dat het eigenlijk gewoon
wel een goede lobbes is en dat het diep triest is dat hij hier, juist in de
tijd voor kerst, zo in alle eenzaamheid staat. Snikkend fluistert ze wat in
zijn oor en hij knikt haar dan toe.

Als eenmaal thuis de tranen zijn gedroogd en de rustgevende
pillen, die ze toch maar weer heeft ingenomen, hun werk doen, vraagt ze of
Lodewijk even naast haar op de bank komt zitten. Deze zit in een stoel aan de
andere kant van de kamer en als hij opstaat, Marieke aankijkt, weet hij
onmiddellijk: foute boel. Hij wordt hierin bevestigd als ze hem met een van
emotie trillende stem meedeelt: “Ik heb Gregor weer uitgenodigd voor het
kerstdiner en hij heeft toegezegd te komen.”