Gecategoriseerd | Nieuws
1ste prijs kort verhaal volwassenen – Hans Kamp
Geplaatst op 17 april 2017 door Schrijvers tussen de kassen
De houthakker
Meedoen aan de schrijfwedstrijd die wordt georganiseerd in het kader van de Boekenweek. Toen de collega’s op het advocatenkantoor haar die suggestie deden, moest Frederike er om lachen. En dan ook nog dat thema ‘verboden vruchten’. OK, het schrijven van pleitnota’s gaat haar goed af, maar dit is toch wel iets heel anders. Het kan natuurlijk ook een uitdaging zijn, was toen haar gedachte. Nu zit ze thuis op haar kamer en kijkt moedeloos naar het scherm van haar laptop. “Wat moet ik met dat thema? Het dilemma van Adam en Eva is veel te afgezaagd. Misschien ingaan op dat ‘verboden’? Het thema van moraal, normen en waarden: wie heeft eigenlijk wat precies verboden en waarom. Nee, dan is de advocate weer bezig. Ik moet mijn fantasie de vrije loop laten”, mompelt ze en staart naar buiten. Aan de overkant van de straat staat de buurman met ontbloot bovenlijf te hakken in de stam van een conifeer. Ze weet dat hij ook advocaat is en bij een concurrerend kantoor werkt. Daarnaast schijnt hij zich bezig te houden met allerlei culturele dingen. Maar nu ziet hij er met ontbloot bovenlijf en die bijl in zijn handen ineens heel stoer uit. Het is warm buiten en het zweet gutst van zijn lijf. Frederike heeft het intussen ook warm. De witte wijn die ze heeft ingeschonken om zichzelf moed in te drinken, mist zijn uitwerking niet. De aanblik van de stoere houthakker doet de rest. Met rode konen ramt ze nu op de toetsen van haar laptop. Naarmate de tekst vordert, worden de licht erotisch fantasieën waarmee ze zo voorzichtig begon, steeds heftiger. De schrik is dan ook groot als haar dochtertje Emma de kamer binnenstormt. “Je bent helemaal vergeten me op te halen van school”, klinkt het verwijtend. Ze is weer helemaal terug in de werkelijkheid.
Twee weken later is de prijsuitreiking. Frederike is met nog vier anderen genomineerd. In het zaaltje zitten haar man, enthousiaste vrienden, jolige collega’s en enkele buren. Haar hart slaat over als ze ook de overbuurman ontwaart. Een zenuwslopend uur later wordt de winnaar bekend gemaakt: Frederike van Dam. Ze wordt op het podium geroepen en neemt trots, maar toch ook wat zenuwachtig, de prijs in ontvangst uit handen van een bekend auteur, die voorzitter is van de jury. Dan slaat het noodlot toe. Net als ze van het podium af wil stappen, hoort ze achter zich “Mevrouw Van Dam gaat haar verhaal zo nog voorlezen.” Grote paniek. Vuurrood geworden, roept ze bits richting de juryvoorzitter: “Mooi niet, dit is niet afgesproken. Mevrouw Van Dam doet dat onder geen voorwaarde.” De juryvoorzitter kijkt
wanhopig in het rond en wendt zich vertwijfeld tot de zaal: “Is er misschien iemand anders die het prijswinnende verhaal wil voorlezen?” De houthakker staat langzaam op, kijkt om zich heen, en laat weten dat hij dat wel wil doen. Het wordt héél stil in het zaaltje.
Eenmaal weer thuis vraagt de kleine Emma: “Mam, waarom huil je toch? En waar is pappa?”
Juryrapport
Het verhaal dat geen verhaal is.
Frederike wordt door haar omgeving min of meer gedwongen om de handschoen, die korte verhalen heet, op te pakken. Aanvankelijk met tegenzin gaat ze aan de slag om dit gat te vullen, maar het lukt haar maar niet om inspiratie te vinden. Als je als lezer denkt: waar gaat dit naartoe, wanneer gebeurt er eens wat, merk je ineens dat je hiermee al midden in het verhaal zit. Die dubbele bodem is daarom heel verrassend en onconventioneel.
De eerste alinea, die saai begon, is op het einde allesbepalend geworden. De rest van het verhaal brengt ons ten slotte naar een anticlimax, gevolgd door een climax en eindigend in alweer een anticlimax.
Petje af.
