Een spannende roman die zich afspeelt tussen 1938 en 2016. Het eerste deel begint met Valera, die terug kijkt op haar leven. Ze gaat nog een keer naar het station, de plek die ze haat. Deel twee begint met Elene, die haar vriend Jaap bezoekt op Gozo, Malta. Ze wordt bij terugkeer in Nederland geconfronteerd met gebeurtenissen die een grote impact hebben. Ze gaat weer reizen en ontdekt dat de herinnering aan haar grootste verdriet leidt naar haar grootste geluk.
Eén boek, twee delen die ogenschijnlijk niets met elkaar van doen hebben. Gaandeweg blijkt dat juist het omgekeerde het geval is.

Bestellen

Haar laatste station is te koop bij :

Free Musketeers bied  het circa 310 pagina’s tellende boek aan voor de prijs van € 24,95 (exclusief verzendkosten).

Hier kunt u bestellen 

Bol.com bied  het circa 310 pagina’s tellende boek aan voor de prijs van € 24,95 (exclusief verzendkosten).

Hier kunt u bestellen 

Drie fragmenten uit mijn boek  “Haar laatste station”

Fragment 1 : 

Er scheen een bleek zonnetje, zwaar belaagd door donkere wolken die met reuzenstappen uit het noorden kwamen opzetten. Ze brachten de mare van herfststormen en havenarbeiders die met verweerde koppen en hoge kragen hun ladingen losten, gevolgd in de avonduren door een stevig glas bier en een scala aan rauwe grappen. Maar toch geschiedde het, op die ochtend was hij zijn grote liefde, mijn moeder, tegengekomen. Hij kende haar een beetje. Violeta Schmidt. Ze was weduwe.

Fragment 2: 

Ik besloot naar het verlichte raam van de boerderij te kruipen. Het moet een uur of drie vier ’s nachts geweest zijn. Het leek een eeuwigheid te duren. Uiteindelijk lag ik hijgend onder het raam, waar uitspringende bakstenen enige beschutting boden. Binnen brandde een lamp boven een tafel. Druipend en smerig van modder en mest richtte ik me op. Ik drukte mijn gezicht tegen het raam. Er stond een olielamp op de tafel en in de hoek smeulden lichtgevende kooltjes in de open haard. Mijn bezwete haren plakten tegen de ruit. Er lag een krant, ‘Le Matin’.

Fragment 3: 

Een dun briesje waait de inham binnen. Ik kijk op mijn handen, die geel zijn van het fijne stof dat van de stenen komt. Ik denk, veronderstel dat ik de honden niet had en zou hier wat gaan klauteren en dan ook nog eens in een van die gaten tussen de steenblokken vallen en veronderstel dat het me niet lukt naar boven te komen, dan zou niemand weten dat ik lig te verpieteren. Mijn hulpgeroep zou te zwak zijn. Dus dat zou het eind van de rit zijn. Aan het eind, de rit, dat klinkt alsof ik een lange reis gemaakt heb. Maar dat is toch zo? Wat is het leven anders dan een reis? Een stroom van tijd? Een film? Waarvoor, voor wie? Zou er ooit iemand die filmpjes van al die miljoenen mensen gaan bestuderen? En op waarde schatten?

©Jacques Verbeek

Pagina 119

Ze had nog nooit zo’n man gezien. Een ongewoon rustige man. Hij was lang, had donker krullend haar en een mantel zoals de mannen die wel vaker dragen, Joodse mannen dan. Ze zag Hem vlakbij. Hij had mooie ogen en Zijn vingers waren lang en verfijnd, niet zoals de meeste mannenhanden. Zij hoorde Zijn stem, zacht maar toch indringend. Hij sprak Aramees. Maar toen Hij bemerkte dat de vrouw Hem niet verstond sprak Hij Grieks.

Pagina 197

Met wilde ogen keek Bionda de anderen aan en spoog flink wat wijn tegen het half geopende raam om haar woorden kracht bij te zetten. De donkere wijnstrepen vormden onderaan de ruit flinke druppels die een voor een naar buiten vielen, de straat op. Pedro zat zelf ook te koken van woede toen hij zijn kinderen en aangetrouwden zo verdrietig en boos zag en het glas trilde in zijn hand. De stoppels op zijn kin trilden van emotie. Hij balde zijn linkervuist maar zei nog niets. Eigenlijk wilde hij wat zeggen, maar zijn strot zat dicht van de spanning.

Pagina 286

Toen de eerste zonnestralen doorkwamen was ze teruggezakt op haar bed en overleden. Met een glimlach op haar gezicht. De mannen en Nasreen hadden haar in doeken gewikkeld. De witte vleugels van de dood hadden haar meegenomen, op reis naar die andere wereld. Nasreen had voorzichtig Fatima’s ogen gesloten en samen met de bewakers een kort gebed gezegd. Een stoffige lichtbundel van de opgaande zon had hen allen beschenen.

Pagina 293

Ik verlaat de hoofdstad en neem de weg naar Sannat. De afstand is niet groot en al gauw zie ik het hotel in de verte. Ik kijk op mijn horloge. Te vroeg nog. Ik sla een boerenweggetje in en parkeer de auto pal aan de zijkant van de muur, naast een scheefhangende deur, met daarachter een pad dat leidt naar een boerderij. Ik klim op een rotsmuurtje. Ik zie mooie aardappelplantjes tussen de bruine aarde. De zon ligt als een warme deken over de velden. Ik popel van verlangen om haar te ontmoeten, nog een half uur. Maar gespannen ben ik wel.

©Jacques Verbeek

Pagina 10

Zo had ik het gedacht. Zo zou haar reis kunnen zijn. Zo zou haar aankomst op Gozo kunnen zijn. Zo zou het gebeuren, dacht ik, op 15 mei 2015, een dag voor de ontmoeting. Zo was de droom die ik regelmatig had. Maar ik kende Elene niet. Niet goed in elk geval. Ze kwam 11 mei, vier dagen eerder. Alleen 

Pagina 17

De spin zei:  ‘Dit web weef ik om slechte dromen te vangen. Alleen de goede dromen kunnen door de ruimtes van de webdraden. Dit is mijn geschenk aan u. Gebruik het maar om de goede dromen te onthouden. De slechte dromen zullen voor eeuwig vast blijven zitten in het web, daar heeft u dan geen last meer van.’

Pagina 75

Ik denk aan de mooie zin van Dante ‘De liefde die de zon en andere sterren voortbeweegt’. Daar mag wat mij betreft ook ‘de zee en de golven’ bij staan. Ik eet een meegenomen ‘hobz biz-zejt’, dat lekkere Maltese brood, met olijfolie, overrijpe tomaat, kappertjes, ui, knoflook en tonijn.

©Jacques Verbeek