Nu op de noordenwind

de vogels zuidwaarts trekken

trek ik mijn jas wat

dichter om me heen

de hemel voelt zich

net als ik alleen

zonder gezang

in haar vertrekken

Nu in haar rood doorlopen

ogen buien zich vermeien

zijn de mijne

tot de rand gevuld

alleen met liefde

en geduld

kan ik de tijd

laten betijen

Nu zij het morgenrood steeds

later over de daken trekt

de wolken opschudt

en mijn kussen

mij probeert

te sussen

heb ik de wekker

alvast afgezet

Nu ik haar kille winteradem

al kan voelen langs mijn rug

haar hagelstenen

ketsend als kogels

door de lucht

keer ik

net als de vogels

in de lente

pas weer terug.

© Marijke van Geest ~ 2015

Een Japanse Tanka

Blad kleurt warm dieprood
in laatste zonnestralen
van een zwoele dag
herfst, onbeschrijfelijk mooi
langzaam zakt de zon in zee

 © Aad van Uffelen

De dagen zijn flink aan het korten,
’t roestige blad verliest zijn kracht.
Hij ziet het, tracht uit alle macht
nog het verval wat op te schorten.

Maar storm teistert de oude bomen,
bladeren vallen, één voor één.
Hij denkt: ‘Spoedig ga ik ook heen,
het einde is nabij gekomen’.

Dan komt zijn kleinzoon op visite
en roept: ‘Gaan we kastanjes zoeken,
wij tweeën, opa, in het bos’.

Het kind komt in de grijsaard los,
hij doet zijn laarzen over broek en
loopt buiten volop te genieten.

Jaap van Oostrum

Daar lig je dan, het moede lijf, versleten.
Oud ben je, maar nog niet vergeten.
Ja, daar lig je dan, je kijkt naar mij,
ik denk, nog even en het is voorbij.

Jaren heb je gezorgd voor je kinder,
eerst klein, en later groot, niet minder.
Je was een bron om aan te laven,
je was er met gulle lach en al je gaven.

Je leven was niet zo simpel meer,
het ging, tegen je zin, op en neer.
Je had mooie jaren, en veel zorgen,
maar jij was altijd positief, voor morgen.

Toen ging je liefde van je heen.
Dat vond jij zo gemeen.
Het veranderde je hele leven,
jij dacht na en wachtte op, nog even…

Nu vallen de blaadjes van de bomen,
zoals het gaat, jouw herfst is gekomen.
Ja, ook jouw leven kent tijd van gaan,
zelfs jij ontkomt daar niet aan.

Kom, ga nu maar.

© Aad van Uffelen