Mijn lief schrijft
met zijn vinger
zachtjes woorden
op mijn rug

Ik lees ze
met de toppen
van mijn huid

Het boek
van onze liefde
is nog lang niet uit
hij schrijft
er elke dag
een hoofdstuk bij

En aan het einde
van een dag
vang ik zijn laatste licht

Zelfs in het donker
kan ik lezen
wat hij schrijft
zelfs met
mijn ogen dicht

Hij leest
mijn lichaam
op de tast
kent elke rimpel
elke lijn
er is geen plekje
dat hem nog verrast
ik ken bij hem
geen schaamte
geen geheim

Als ik mijn lichaam
door zijn ogen zie
lees ik zijn liefde
lijn voor lijn.

© Marijke van Geest

Ongemerkt heb jij

mijn scherpe randen

rond gekneed

Ongewild heb jij

met zachte handen

mijn gezicht ontleed

Ontdaan ben ik

van alle

uiterlijke schijn

geworden

wie ik wilde zijn

door jou.

© Marijke van Geest ~ 2015

Jouw stem trilt

barsten in mijn hart van ijs

de schotsen kruien

rond mijn ontblote ziel.

Met elke klank

zing jij mij weerloos

naar open water

dat in jouw armen drijft.

Jouw lied beklijft

verankerd in mijn onderstroom

verlangt de liefde naar

de boventoon in mij.

© Marijke van Geest ~ 2015

Zomaar sta ik daar bij jou

Ontmoeting in de slagerij

De tijd rekt zich uit naar momenten van streling

Jij bepaalde de verdeling

Van tijd tussen mij en die andere vrouw

“Wil je er een tasje bij?”

“Nee, een tasje is niet nodig”

Ik wist het toen niet meer

Er was iets diep in mij geknakt

Nu gedraag jij je als een heer

Geeft me de ham aan en ’t gehakt

Inmiddels ben jij overbodig

“Heb jij die poes nog, met die blauwe ogen?”

Jij hebt mij woord na woord belogen

“Ja, die is mij nog steeds trouw,

zij vraagt allang niet meer naar jou”

© Marijke van Geest

Een geschreven liefde
kreukelt op het losse
aanplakbiljet dat door
de regen van de schutting
wordt geweekt
Hou en jou zijn nog net
zichtbaar op het deels
verpapte papier

Een oude heer aan
een hondje gelijnd
strompelt voorbij
de beplakte schutting

De liefde is genadeloos
op deze herfstmiddag
met het striemende
hemelwater dat mijn
kleren doorweekt

In mijn hoofd zingen
de woorden die ik
bijeenschraap
speciaal voor jou

Woorden, die ik
straks zeggen zal
als ik jou zie
op het overdekte terras

De liefde is broos
op deze herfstdag

(c) Gé Ansems

In een fantastisch rood
bloeien de rozen
De woorden in mijn hart
hebben dezelfde kleur

© Aad van Uffelen

Daar lig je dan, het moede lijf, versleten.
Oud ben je, maar nog niet vergeten.
Ja, daar lig je dan, je kijkt naar mij,
ik denk, nog even en het is voorbij.

Jaren heb je gezorgd voor je kinder,
eerst klein, en later groot, niet minder.
Je was een bron om aan te laven,
je was er met gulle lach en al je gaven.

Je leven was niet zo simpel meer,
het ging, tegen je zin, op en neer.
Je had mooie jaren, en veel zorgen,
maar jij was altijd positief, voor morgen.

Toen ging je liefde van je heen.
Dat vond jij zo gemeen.
Het veranderde je hele leven,
jij dacht na en wachtte op, nog even…

Nu vallen de blaadjes van de bomen,
zoals het gaat, jouw herfst is gekomen.
Ja, ook jouw leven kent tijd van gaan,
zelfs jij ontkomt daar niet aan.

Kom, ga nu maar.

© Aad van Uffelen

Wanneer twee tot één worden,
wordt het een gelijk aan het ander.
Wanneer ge uzelf in plaats stelt
van de ander wordt het leven
liefde of pijn!

© Aad van Uffelen

‘Het huis is leeg en overvol.

Bezoekers uit alle windstreken

‘willen met eigen ogen zien

wat aan het oog onttrokken moest blijven

middels een deur van boeken

Ach Anne, wat zat je hier lichteloos

door toedoen van mensen

wier verstand verduisterd was, gevangen

als een vink die men blind maakt

Opdat hij beter zou gaan zingen

levend in het halfduister

was je geest verlicht

je dagboek zingt de wereld rond

ontluikende liefde werd ook je deel

je mocht ervan proeven, al was het niet veel

naar het lichaam kind, vrouw naar de geest

wereldwijs ben je heel vroeg al geweest

dan het verraad, overtreffende trap van kwaad

de arrestatie in het zicht van de bevrijding.

De wegvoering, het einde in Bergen Belsen

Alleen vader en vriend Otto keerde ooit terug

©George Meeder

ik hou van jou
een mensenleven lang
naast jou
ik ken jou
beter dan mijzelf
mijn ik en jij
wij zijn versmolten in verleden
nu voorbij
je liefde en je zorg
maar ook je onvolkomenheden
zijn van mij

alleen de dood
die kan ons beiden
onvermijdbaar
scheiden
maar ook een redder zijn van lijden
de dood die nietsontziend
niet onze vriend is
ga je gang

ik hou van jou
een mensenleven lang

langer dan jouw leven
blijf ik van je houden
diep in mij
blijf jij in mij
mijn mensenleven lang

© Aart van den Berg