Hóór es: de blues is nou nie écht besteed an Westlanders.
Daarvoor benne ze te bleek en voeluh ze ût anders.
De Westlander jammert, zaikt en zievert wél graag.
Óm te zaike en te zievere; nié omdat ‘ie graag klaagt.

En zaikt en zievert hij door,
dán is daar écht wel een reden voor.

Ohw, en in un Westlander zit ook best wel muziek hoor!
Zo-as bij veul jongelui en in ût Kassenbouwerskoor.
Maar ás ’n Westlander es flink uit de ban springt,
zorg z’n buurman d’r voor, dat ‘ie ’n treetje lager zingt.

’n Westlander gaat ook wainig de verkeerde kant uit.
Gewoon, omdat ‘ie nie graag op zinloze problemèh stuit.

En as alles op ’t lest dan toch goed laikt te gaan,
taid om te stoppuh.
Wordt alles op ’t lest tóch nog effe nagegaan,
…’t mot wél kloppuh!

Nee joh, Westlanders neem ‘ie nie zomaar in ’t ootje.
En gelukkig benne d’r nog un heul zooitje,
die van ‘d ouwe stempel zain.

Hunnie bezorguh je soms wel pain – in de kop.
Maar, ze houwe de schain never nooit-nie op!

– as ’n Westlander juh vertrouwd,
hebbie ût samèh hé-lù-maal goud!

Ja, Westlanders kenne barre tijjuh nuchter belevûh
in een roes, noem dát dan maar: de Westland Blues.

[uit: Opgepakte Draden – poëzie (c) 2016 door Giel van der Hoeven http://www.bravenewbooks.nl/gvdhoeven]