
Er ligt een vederlichte
stilte om haar heen
lucide winterlicht
speelt met haar haren
nauwelijks zichtbaar
speelt een glimlach
met de lijnen
rond haar mond
haar waterige ogen
kijken naar verten die
voor mij verborgen blijven
ze stralen.
Na lange tijd
klinkt zacht haar vraag:
‘Kun je heimwee hebben
naar een onbekende plaats?’
Zij rilt
ik trek het deken
dichter om haar heen
en dan:
‘Doe je een lampje aan
als je straks gaat?
Ik kan de duisternis
niet goed verdragen.’
Zij sluit haar ogen
en ik ben alleen.
© Marijke van Geest ~ 2016