Er zijn geen grenzen

Aan het land van rouw

Geen pad loopt er doorheen

Niets wijst je daar de weg

Je zoekt

Een plek om stil te staan

Er zijn geen vragen

Aan het land van rouw

Geen antwoord zul je vinden

Niets schrijft de rituelen voor

Je vindt

De kracht om te doorstaan

Er zijn geen klokken

In het land van rouw

Geen voorgeschreven tijd

Niets dwingt je daar vooruit

Je neemt

De tijd om door te gaan

© Marijke van Geest

Mijn tuin verandert

Elke dag een beetje

Van wollig winterwit

Naar sprietig sprankelgroen

Het is een wondertje

Want weet je

Daar hoef ik zelf

Niets voor te doen

Uitbottende uitbundigheid

Kleuren, geuren, vormen

Krinkelende hoopjes poep

Van kronkelende regenwormen

Zonovergoten bladerdek

Rottend herfstblad

Modderdrek

Stil bevroren vijver

Veranderingen zonder ijver

© Marijke van Geest

Bewust leg ik mijn aandacht neer

Bij het licht op de rivier

Het gras onder de bomen

Bij hoe niezen voelt

Bij flarden van mijn dromen

Bij kriebelend plezier

Het mondgevoel van pindakaas

Bij hoe gorgelen voelt

Of de baard van Sinterklaas

Bij hoe jouw hart klinkt

Met mijn oor tegen jouw borst

Bij hoe ademen voelt

Als ik van mijn last wordt verlost

© Marijke van Geest

Vertrouw mij niet, zei jij

Jouw hand op mijn schouder leggend

En lager, waar het zich welfde

Jij greep mijn hart

Verslond het met jouw ogen

Trouw mij niet, zei jij

Jij scheurde mijn sluiers

Hield mij gevangen met één vinger

Mij ringend

Tot ik ja schreeuwde

Houd mij niet, zei jij

Jouw lichaam smoorde mijn schoot

Met warme woorden

Mijn lippen verzegelend

Misleidend met klinkklare liefde

© Marijke van Geest

Geef mij de kracht

mijn schaduw te omhelzen

laat mij haar duisternis

verzachten met het licht

dan geef ik haar een nieuw

een liefdevol gezicht

gemaakt van pure zonnestralen.

© Marijke van Geest

Toen ik zinderend en zacht

Toen ik jou

Gisteren nog

Zinderend en zacht streelde

Toen jij warm en willig

Toen jij

Gisteren nog

Warm en willig

Met mijn lichaam speelde

Toen mijn handen

Gisteren

Jouw hart vast hielden

Klopte alles nog

© Marijke van Geest

Nu de lente komt

Met al haar kleuren

Zingt diep in mij

De zomer al een lied

Met de blauwe lucht

In het verschiet

Kan ik niet langer

Om de winter treuren

© Marijke van Geest



Kun je wel van vrijheid spreken

als niets je bindt

als je verloren bent geraakt

en niet gevonden

als je vervreemd van deze wereld

je weg niet vindt

Kun je wel van vrijheid spreken

als niets je raakt

als je bent losgeslagen

van je anker

als je op golven van alleen zijn

het zoeken staakt

Kun je wel van vrijheid spreken

als de ruimte zo immens is

dat er geen grenzen zijn

geen bakens

als je geen houvast vindt

in liefde of gemis

Kun je wel van vrijheid spreken

als de leegte je omvat

als je zweeft op vleugels

zonder veren

doelloos

als je de landingsplaats vergat

Je kunt pas van vrijheid spreken

als je je verbonden weet

als je binnen eigen grenzen

vrij van schaamte

jezelf kunt zijn

en de ander niet vergeet.

© Marijke van Geest

Het tafelkleed is al gekreukt

Ik strijk de plooien glad

Jij schenkt de glazen nog eens vol

De wijn is schraal

Het eten aangebrand

Ik eet met lange tanden

Jij eet al lang buiten de deur

© Marijke van Geest

Zij is de ene, zonder tweede,

die sluimert in het oog van mijn orkaan.

Zij wil in ‘t wit tussen mijn woorden staan.

Geluidloos brengt ze rust en vrede.

Ik word me pas van haar gewaar

als ik geduldig wacht.

Soms is ze zomaar ergens, waar

ik haar totaal niet had verwacht.

Als vlindervleugels achter glas is zij.

Ze doet mijn stem verstillen.

Met een onhoorbaar trillen

is zij in zwijgzaamheid nabij.

Zij is in het heelal geboren,

daar, waar geluid op afstand blijft.

Wie haar intensiteit wil horen

houdt de adem in en zwijgt.

© Marijke van Geest