Vertrouw mij niet, zei jij

Jouw hand op mijn schouder leggend

En lager, waar het zich welfde

Jij greep mijn hart

Verslond het met jouw ogen

Trouw mij niet, zei jij

Jij scheurde mijn sluiers

Hield mij gevangen met één vinger

Mij ringend

Tot ik ja schreeuwde

Houd mij niet, zei jij

Jouw lichaam smoorde mijn schoot

Met warme woorden

Mijn lippen verzegelend

Misleidend met klinkklare liefde

© Marijke van Geest

Geef mij de kracht

mijn schaduw te omhelzen

laat mij haar duisternis

verzachten met het licht

dan geef ik haar een nieuw

een liefdevol gezicht

gemaakt van pure zonnestralen.

© Marijke van Geest

Toen ik zinderend en zacht

Toen ik jou

Gisteren nog

Zinderend en zacht streelde

Toen jij warm en willig

Toen jij

Gisteren nog

Warm en willig

Met mijn lichaam speelde

Toen mijn handen

Gisteren

Jouw hart vast hielden

Klopte alles nog

© Marijke van Geest

Nu de lente komt

Met al haar kleuren

Zingt diep in mij

De zomer al een lied

Met de blauwe lucht

In het verschiet

Kan ik niet langer

Om de winter treuren

© Marijke van Geest



Kun je wel van vrijheid spreken

als niets je bindt

als je verloren bent geraakt

en niet gevonden

als je vervreemd van deze wereld

je weg niet vindt

Kun je wel van vrijheid spreken

als niets je raakt

als je bent losgeslagen

van je anker

als je op golven van alleen zijn

het zoeken staakt

Kun je wel van vrijheid spreken

als de ruimte zo immens is

dat er geen grenzen zijn

geen bakens

als je geen houvast vindt

in liefde of gemis

Kun je wel van vrijheid spreken

als de leegte je omvat

als je zweeft op vleugels

zonder veren

doelloos

als je de landingsplaats vergat

Je kunt pas van vrijheid spreken

als je je verbonden weet

als je binnen eigen grenzen

vrij van schaamte

jezelf kunt zijn

en de ander niet vergeet.

© Marijke van Geest