Geplaatst op 08 juli 2011 door Marijke van Geest
Er zijn geen grenzen
Aan het land van rouw
Geen pad loopt er doorheen
Niets wijst je daar de weg
Je zoekt
Een plek om stil te staan
Er zijn geen vragen
Aan het land van rouw
Geen antwoord zul je vinden
Niets schrijft de rituelen voor
Je vindt
De kracht om te doorstaan
Er zijn geen klokken
In het land van rouw
Geen voorgeschreven tijd
Niets dwingt je daar vooruit
Je neemt
De tijd om door te gaan
© Marijke van Geest
Geplaatst op 14 juni 2011 door Marijke van Geest
Mijn tuin verandert
Elke dag een beetje
Van wollig winterwit
Naar sprietig sprankelgroen
Het is een wondertje
Want weet je
Daar hoef ik zelf
Niets voor te doen
Uitbottende uitbundigheid
Kleuren, geuren, vormen
Krinkelende hoopjes poep
Van kronkelende regenwormen
Zonovergoten bladerdek
Rottend herfstblad
Modderdrek
Stil bevroren vijver
Veranderingen zonder ijver
© Marijke van Geest
Geplaatst op 26 maart 2011 door Marijke van Geest
Bewust leg ik mijn aandacht neer
Bij het licht op de rivier
Het gras onder de bomen
Bij hoe niezen voelt
Bij flarden van mijn dromen
Bij kriebelend plezier
Het mondgevoel van pindakaas
Bij hoe gorgelen voelt
Of de baard van Sinterklaas
Bij hoe jouw hart klinkt
Met mijn oor tegen jouw borst
Bij hoe ademen voelt
Als ik van mijn last wordt verlost
© Marijke van Geest
Geplaatst op 05 februari 2011 door Marijke van Geest
Vertrouw mij niet, zei jij
Jouw hand op mijn schouder leggend
En lager, waar het zich welfde
Jij greep mijn hart
Verslond het met jouw ogen
Trouw mij niet, zei jij
Jij scheurde mijn sluiers
Hield mij gevangen met één vinger
Mij ringend
Tot ik ja schreeuwde
Houd mij niet, zei jij
Jouw lichaam smoorde mijn schoot
Met warme woorden
Mijn lippen verzegelend
Misleidend met klinkklare liefde
© Marijke van Geest
Geplaatst op 05 februari 2011 door Marijke van Geest
Geef mij de kracht
mijn schaduw te omhelzen
laat mij haar duisternis
verzachten met het licht
dan geef ik haar een nieuw
een liefdevol gezicht
gemaakt van pure zonnestralen.
© Marijke van Geest
Geplaatst op 22 oktober 2010 door Marijke van Geest
Toen ik zinderend en zacht
Toen ik jou
Gisteren nog
Zinderend en zacht streelde
Toen jij warm en willig
Toen jij
Gisteren nog
Warm en willig
Met mijn lichaam speelde
Toen mijn handen
Gisteren
Jouw hart vast hielden
Klopte alles nog
© Marijke van Geest
Geplaatst op 09 mei 2010 door Marijke van Geest
Nu de lente komt
Met al haar kleuren
Zingt diep in mij
De zomer al een lied
Met de blauwe lucht
In het verschiet
Kan ik niet langer
Om de winter treuren
© Marijke van Geest
Geplaatst op 29 maart 2010 door Marijke van Geest
Kun je wel van vrijheid spreken
als niets je bindt
als je verloren bent geraakt
en niet gevonden
als je vervreemd van deze wereld
je weg niet vindt
Kun je wel van vrijheid spreken
als niets je raakt
als je bent losgeslagen
van je anker
als je op golven van alleen zijn
het zoeken staakt
Kun je wel van vrijheid spreken
als de ruimte zo immens is
dat er geen grenzen zijn
geen bakens
als je geen houvast vindt
in liefde of gemis
Kun je wel van vrijheid spreken
als de leegte je omvat
als je zweeft op vleugels
zonder veren
doelloos
als je de landingsplaats vergat
Je kunt pas van vrijheid spreken
als je je verbonden weet
als je binnen eigen grenzen
vrij van schaamte
jezelf kunt zijn
en de ander niet vergeet.
© Marijke van Geest
Geplaatst op 26 februari 2010 door Marijke van Geest
Het tafelkleed is al gekreukt
Ik strijk de plooien glad
Jij schenkt de glazen nog eens vol
De wijn is schraal
Het eten aangebrand
Ik eet met lange tanden
Jij eet al lang buiten de deur
© Marijke van Geest
Geplaatst op 26 februari 2010 door Marijke van Geest
Zij is de ene, zonder tweede,
die sluimert in het oog van mijn orkaan.
Zij wil in ‘t wit tussen mijn woorden staan.
Geluidloos brengt ze rust en vrede.
Ik word me pas van haar gewaar
als ik geduldig wacht.
Soms is ze zomaar ergens, waar
ik haar totaal niet had verwacht.
Als vlindervleugels achter glas is zij.
Ze doet mijn stem verstillen.
Met een onhoorbaar trillen
is zij in zwijgzaamheid nabij.
Zij is in het heelal geboren,
daar, waar geluid op afstand blijft.
Wie haar intensiteit wil horen
houdt de adem in en zwijgt.
© Marijke van Geest