Waar de A20 stopt, waren twinkelingen in het zonlicht de voortekenen van de blinkende kassencomplexen. Hectare na hectare, bedekt met nieuw glas. Vanuit de ruimte gezien als een fonkelende diamant, van dichtbij als Meccano voor grote mensen, van alle poëzie ontdaan. Eigenlijk zat mijn echte gevoel nog bij de oude, lelijke kassen die zich vroeger zelfs midden in de bebouwde kom bevonden. Glas en kassen. Naast en achter je huis, daarnaast of daarachter, in de volgende laan, of in een ander dorp verderop, overal diezelfde uitstraling; glas, glas, glas. Met poten en spanten die, als je er langs reed, het werktempo aangaven; snel, sneller snelst. Glas. In de zomer lange werkdagen en een dikke portemonnee en in de winter, roetend glas, met daaronder een leeg interieur en het zoveelste potje klaverjassen bij een bakkie lauwe thee. Toch trok die oude lelijkheid op een bepaalde manier. Het was een puntje land hier, een gerend stukje langs de sloot daar, of de laatste kap in de kas waar alles pas gemaakt moest worden. De vuilnisbelt op eigen grond, het landjepik als bij kleine kinderen; bouwen totdat de buurman kwam klagen over lichtverlies. Het ouderwetse handjeklap om het over bepaalde zaken eens te kunnen worden. Dat was de blues van destijds.

Dit nieuwe boek is het vierde op rij. Het verhaal neemt je mee op een vreemde onverwachte reis, vanuit Lourdes naar het ouderlijke huis in het Westland. Het is een nostalgisch weerzien, met gedachten van toen en nu. In dit boek beschrijft Paul ons aller vergankelijkheid in bluesvorm.